tag:blogger.com,1999:blog-69810746606833527812024-03-13T20:57:39.879+02:00fresunsichΒάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.comBlogger12125tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-68091135268322400632011-12-03T02:57:00.000+02:002011-12-03T02:57:26.946+02:00No money, so what?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"> Τους τελευταίους μήνες , η πιθανότητα να πετύχουμε μια θετική ή έστω ελπιδοφόρα είδηση </div><div style="text-align: justify;">ανοίγοντας την τηλεόραση είναι τόσο σπάνια όσο το να δούμε τον Ομπάμα να κυβερνά πραγματικά την Αμερική, δηλαδή καμία. Ε λοιπόν έχω κ εγώ μια είδηση να ανακοινώσω : ΒΑΡΕΘΗΚΑ να με τρομοκρατούν επί μήνες για το αν θα καταφέρουν να σώσουν μια ήδη χρεοκοπημένη χώρα και κατ επέκταση ένα χρεοκοπημένο σύστημα, ΒΑΡΕΘΗΚΑ να βλέπω συνεχώς ανίκανους να εναλλάσσονται στην εξουσία με πρώτη προτεραιότητα να ικανοποιήσουν την προσωπική τους καύλα ( Άδωνις Γεωργιάδης, τα λόγια είναι περιττά). ΒΑΡΕΘΗΚΑ το ψευτοδίλημμα του μέσα ή έξω από το ευρώ. ΒΑΡΕΘΗΚΑ να βλέπω στον δρόμο κόσμο να κλαίγεται και να μιζεριάζει. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Ξέρετε ποιο είναι το ηλίθιο σε όλα αυτά? Όλη φασαρία γίνεται γύρω από το χρήμα. Ανήκουμε σε μία υπέρ καταναλωτική κοινωνία που έχει βάλει το χρήμα πιο πάνω από την ζωή της, και τώρα που το στερείται, έχει πελαγώσει. Ναι, μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, ναι πληρώνουμε άδικους φόρους , ναι η τιμή της θέρμανσης έχει φτάσει στα ύψη. Όλα αυτά φαίνονται πολύ ζοφερά αλλά πιο ζοφερό είναι το γεγονός ότι όλη αυτή η κρίση έχει πολύ χειρότερη επίπτωση στην ψυχολογία μας παρά στην τσέπη μας. Ας το πάρουμε χαμπάρι : ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΗΜΑ , που έρχεται και φεύγει. Μπορούμε κάλλιστα να ζήσουμε με ελάχιστο από αυτό, όσο και αν καταναλωτικές εκστρατείες χρόνων προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Δεν μπορούμε να συντηρήσουμε δύο αυτοκίνητα? Ας έχουμε τότε το ένα. Δν μπορούμε να πάμε για ψώνια 7 φορές τον μήνα? Ας πάμε 1 ή ακόμη και καμία. Δεν μπορούμε να βγαίνουμε στα club και τα μπουζούκια της παραλιακής σε μία ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια να το παίξουμε large τύποι? Ε ας μην πάμε καθόλου ( θα γλιτώσουμε έτσι και από τις κακόγουστες διαφημίσεις τους). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλες αυτές οι ανάγκες που νιώθουμε να στερούμαστε δεν είναι πραγματικές, αλλά επίπλαστες και επαναλαμβάνω, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΗΜΑ. Κανένας από εμάς που γκρινιάζουμε δεν έχει περάσει έστω και μία μέρα που να σκέφτεται αν θα έχει να φάει αύριο. όλων τα ψυγεία είναι γεμάτα, και αφού είναι, δεν υπάρχει λόγος να γκρινιάζουμε. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> Όχι, δεν μιλάω από την σκοπιά κάποιου ηλίθιου βρωμοχίπη που λέει να παρατήσουμε κάθε ίχνος αστικής ζωής και να τρέξουμε στα λιβάδια με την αγάπη και τη ειρήνη να μας συνοδεύουν. Κ εγώ καταναλώνω , κ εγώ στερούμαι κ εγώ γκρινιάζω. Μια μέρα όμως που έκανα άσκοπα ζάπινγκ στα δελτία ειδήσεων ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια πράγματα, ένιωσα θυμό και όχι απέναντι σε αυτούς, αλλά θυμό προς τον εαυτό μου. <b>Θύμωσα γιατί άφησα αυτά τα άτομα, αυτές τις πολιτικές, αυτό το σύστημα να με επηρεάσει και να ορίσει την ζωή μου.</b> <b>Συνειδητοποιώ λοιπόν ότι δεν πρέπει να πέσω σε αυτό το τρυπάκι, μπορώ να ζήσω και με πολύ λιγότερα, πιο ευτυχισμένα και πιο ολοκληρωμένα και αυτό θα είναι η μεγαλύτερη νίκη απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα. </b>Το χρήμα και όλα όσα αποκτώνται με αυτό , είναι ύλη. Ας σκεφτεί ο καθένας από μας πότε κάτι υλικό του χάρισε στιγμές πραγματικής ευτυχίας. Ο δρόμος για την ευτυχία βρίσκεται μπροστά μας, απλά είναι καλυμμένος με ένα μάτσο σαβούρες τις οποίες θα πρέπει να παραμερίσουμε , και περιλαμβάνει την οικογένεια, τους φίλους, τον εαυτό μας και πολλά πολλά ακόμη.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFlUOresBaN4EmU0PNVEoc3XpT8HlT_jL12Gt_xelzrEFXXroODeP5ykvQMyCZzmlkvgSY5NFgLUQ5Md7FAD_Gq6o719Y7oQjFqiQBjBjXDvh6TEbPd6Gl_7q1bcQMxzrns_HwIqUPTPI/s1600/money_or_love_by_circassiann-d327cni.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFlUOresBaN4EmU0PNVEoc3XpT8HlT_jL12Gt_xelzrEFXXroODeP5ykvQMyCZzmlkvgSY5NFgLUQ5Md7FAD_Gq6o719Y7oQjFqiQBjBjXDvh6TEbPd6Gl_7q1bcQMxzrns_HwIqUPTPI/s200/money_or_love_by_circassiann-d327cni.jpg" width="200" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><br />
</div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-80431517252341551652011-10-22T03:29:00.000+03:002011-10-22T03:29:04.384+03:00Δύο Γάιδαροι μαλώνανε...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Πέμπτη 20 Οκτωβρίου.<br />
<br />
Πρέπει να πω πως περίμενα με πολύ μεγάλη περιέργεια να δω πως θα εξελισσόταν αυτή η μέρα. Έπειτα από κάποιες εβδομάδες πτώσης των κινητοποιήσεων, οργανώνεται μια δυναμικότατη απεργία που συγκέντρωσε πρωτοφανή αριθμό διαδηλωτών. Βλέποντας τα πρώτα πλάνα απο την τηλεόραση δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ,μετά απο τόσο καιρό κατάφερε να συγκροτηθεί κάτι τόσο μαζικό, μια κοινωνία οργισμένη, δυναμική , που δείχνει με τον πιο έμπρακτο τρόπο την αγανάκτησή της.<br />
<br />
Έτσι λοιπόν, περίμενα ότι και η δεύτερη μέρα θα είναι ακόμα καλύτερη και όντως έτσι ξεκίνησε. Είμαστε όμως Ελλάδα και κάτι τέτοιο είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Μέσα σε κάποια ώρα ξεκίνησαν τα γνωστά επεισόδια απο τους γνωστούς άγνωστους. Βάλε λίγους προβοκάτορες, λίγα χουλιγκάνια, λίγα 16χρονα ψευτομπαχαλάκια κ αμέσως θα έχεις μια ομάδα ΗΛΙΘΙΩΝ που κάθε φορά καταφέρνει να γαμάει το κίνημα. Αυτήν την φορά όμως το παρατράβηξε, δεν δικαιολογείται, όποια και να είναι η αφορμή, η επίθεση με πέτρες και μπουκάλια προς κάποιον άλλον διαδηλωτή.<br />
<br />
Για να πάρουμε τα γεγονότα απο την αρχή. Το ΠΑΜΕ ως συνήθως κατέβηκε μόνο του στην διαδήλωση, παραμένοντας όμως στο Σύνταγμα μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές (μπράβο γ αυτό). οι πρώτες ταραχές ξεκίνησαν όταν μέλη του ΠΑΜΕ περιφρουρούσαν την Βουλή μη αφήνοντας κόσμο να περάσει, κ εδώ ήταν το λάθος τους. ΔΕΝ και το τονίζω ΔΕΝ προσπαθούμε να επιβάλουμε στο κίνημα τα δικά μας χαρακτηριστικά, συμμετέχουμε σε αυτό στον βαθμό που μας εκφράζει και προσπαθούμε να συνδιαμορφώσουμε.<br />
<br />
Με βάση την παραπάνω αφορμή ξεκίνησαν οι διαπληκτισμοί προκαλώντας τεράστια ένταση και καταλήγοντας σε ανοιχτές συγκρούσεις μεταξύ ΠΑΜΕ και κουκουλοφόρων. Προσωπικά διαφωνώ κάθετα και με τους δύο χώρους αλλά όποιες κ αν είναι οι διαφωνίες, γαμώτο, δεν επιλέγεις να παίξεις ξύλο σε μια τέτοια μέρα και μάλιστα έξω απο την Βουλή την στιγμή που συμβαίνουν 100 φορές πιο σημαντικά πράγματα απο τα ηλίθια κολλήματα σου. Θες να σπάσεις ΠΑΜίτες στο ξύλο? Συγκράτησε λίγο την "φοβερή αντιδραστικότητά σου" για άλλη ώρα και άλλο μέρος χωρίς να εμπλέκεις τον κόσμο που βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί και ίσως να έχει διαφορετική αντίληψη από σένα, κάτι βέβαια που αδυνατείς ή μάλλον δεν θέλεις να καταλάβεις.<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHx3CjEJrbK0mRjr-G6CpvhksuKgKc7f3MOGrhe-kaxMUynTNAQtEfRSRerQYODn3GWQ2wlINxCjQn6BphgWBQY-0rMUwNIB6GBuIZXxECFXFSVxq_DdCCdD2ei09aaCJN9b_Gtb0RMUg/s1600/%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHx3CjEJrbK0mRjr-G6CpvhksuKgKc7f3MOGrhe-kaxMUynTNAQtEfRSRerQYODn3GWQ2wlINxCjQn6BphgWBQY-0rMUwNIB6GBuIZXxECFXFSVxq_DdCCdD2ei09aaCJN9b_Gtb0RMUg/s1600/%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B1.jpg" /></a> Ξέρεις τι με τσαντίζει περισσότερο? Δεν μπορώ να ακούω από άτομα σαν εσένα αγαπητέ μου κουκουλοφόρε, να κράζεις φασίστες την στιγμή που εσύ ο ίδιος μετατρέπεσαι στα ίδια σκατά. Τα ίδια, γιατί φασίστας είναι κάποιος, που επανειλημμένα μετατρέπει κάθε διαδήλωση σε πεδίο μάχης. Υπάρχουν άτομα μέσα σε αυτήν που έχουν διαφορετικά μέσα πάλης και δεν έχεις δικαίωμα να τους αναγκάσεις να υποστούν τα δικά σου.Την επόμενη φορά που θα κατέβεις βγάλε την μαυρίλα απο το κεφάλι (και τον εγκέφαλό σου) και δες ότι υπάρχει μία ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ που δεν θέλει να τρώει έναν τόνο χημικά για πάρτη σου. Και στο κάτω κάτω ξέρεις ότι αυτήν η δράση σου είναι πεδίον δόξης λαμπρόν για τον κάθε προβοκάτορα ασφαλίτη που θέλει να διαλύσει την διαδήλωση, και παρόλα αυτά συνεχίζεις τροφοδοτώντας αυτό που "αντιμάχεσαι". </div><br />
Θα μπορούσα να πω άπειρα ακόμη πράγματα γ αυτόν τον χώρο, αλλά η εκτόξευση χολής σταματάει εδώ. Συμπέρασμα? 1 άνθρωπος νεκρός και 40 τραυματίες. <br />
<br />
<br />
</div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-27002700956328836742011-10-20T01:59:00.000+03:002011-10-20T01:59:48.560+03:00...και δεν γυρίσατε ποτέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Ήταν Κυριακή βράδυ, μία ακόμη από αυτές τις απαίσιες Κυριακές που γυρνάς μέσα στο σπίτι κ δεν έχεις τι να κάνεις. Σας έβλεπα που τρέχατε γ να ετοιμάσετε τα πράγματά σας, μια μικρή βαλίτσα και λίγα ρούχα, έτσι κ αλλιώς δεν θα ήταν για πολλές μέρες. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα είχατε επιστρέψει.<br />
<br />
Σας είχα γράψει και δύο cd για τον δρόμο, είναι μεγάλη η απόσταση και θέλατε να ακούτε κάτι. Ήταν απ΄πο μια συλλογή που μόλις είχα κατεβάσει. καθόμουν στον υπολογιστή και μου ανοίγατε το ψυγείο δείχνοντάς μου το φαγητό που μας είχατε ετοιμάσει για την εβδομάδα. μετά μου δείχνατε τα ρούχα των παιδιών γ να τους ντύνω πριν πάνε σχολείο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που φεύγατε σκεφτόμουν, τα έχω ξανακάνει αυτά. Πέντε μέρες λείπατε και μετά επιστρέφατε.<br />
<br />
Έχει πάει αργά, φωνάζατε μέχρι τελευταία στιγμή τον μικρό να κάνει τα μαθήματά του γιατί ως συνήθως ποτέ δεν τελειώνει στην ώρα του. " τί θα κάνω με αυτό το παιδί?" λέγατε και ξαναλέγατε. Αυτός ήταν κάπου χαμένος στα παιχνίδια του, φτιάχνοντας διαστημόπλοια και δεν σας άκουγε ποτέ.<br />
<br />
Δεν θέλατε να φύγετε, γυρνούσατε και ξαναγυρνούσατε το σπίτι μη τυχόν κ είχατε ξεχάσει να μας ετοιμάσετε κάτι. δεν ανησυχούσα, κ αν είχατε ξεχάσει κάτι θα το έφτιαχνα εγώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που φεύγατε.<br />
<br />
Έχει πάει αργά και η τηλεόραση δεν έχει τίποτε ενδιαφέρον. Άλλη μια βαρετή Κυριακή έφτασε στο τέλος της. Τα παιδιά είχαν σχολείο και εσείς ταξίδι, φεύγατε ξημερώματα γιατί θέλατε να περάσετε περισσότερο χρόνο μαζί μας. Δεν νιώθατε καλά να μας αφήνετε μόνους μας το βράδυ. σκόπευα να μείνω μέχρι την επόμενη εβδομάδα για να σας δω λίγο ακόμα.<br />
<br />
Το πρωί τα παιδιά πήγαν σχολείο, εσείς φύγατε κ εγώ ξύπνησα. Δεν γυρίσατε ποτέ.</div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-6381756775448315782011-10-16T04:29:00.001+03:002011-10-20T23:56:22.653+03:00Αγαπητέ Έλληνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Αγαπητέ Έλληνα, αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο εξ ολοκλήρου σε σένα. Ναι, σε σένα που είσαι ένας έντιμος πολίτης, αγαπάς την μαμά πατρίδα γιατί πιστεύεις ότι είμαστε ο πιο γαμάτος λαός με την πιο γαμάτη ιστορία και το γαμάτο τζατζίκι (απαίσιο). Κάθεσαι και αναρωτιέσαι λοιπόν τώρα πως ΚΑΤΆΝΤΗΣΑΝ την όμορφη χώρα σου έτσι. "Αυτά τα γουρούνια, τα τέρατα οι πολιτικοί" λες καθώς βλέπεις τα δελτία των ειδήσεων και ξεφυσάς αγανακτισμένος.<br />
<br />
Άκουσες ότι αυτές τις μέρες κάποιος κόσμος μαζεύεται στο Σύνταγμα για να διαδηλώσει. Στην TV τους αποκαλούσαν Αγανακτισμένους. "Ωραία" λες, " κ εγώ αγανακτισμένος είμαι οπότε θα πάω". Πηγαίνεις λοιπόν και όντας μέσα σε ένα κλίμα οργής και αγανάκτησης επιδίδεσαι στο ομαδικό μούντζωμα της Βουλής. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα βήμα προόδου αν ζούσαμε στην εποχή των πιθήκων. Δυστυχώς όμως για σένα φίλε μου έχουμε 2011. Καθώς λοιπόν στέκεσαι εκεί μαζί με άλλους πόσους φωνάζοντας αδιάκοπα "κλέφτες κλέφτες" κάτσε πέντε λεπτά και σκέψου, πέντε λεπτά δεν χρειάζεται παραπάνω για να δεις ότι πίσω από αυτούς κρύβεσαι εσύ.<br />
<b>Εσύ </b> ήσουν αυτός που έκανες λιτανείες έξω από τα γραφεία του κάθε βουλευτή περιμένοντας να βολέψει το παιδάκι σου ή σένα κάπου στο δημόσιο.<br />
<b>Εσύ</b> ήσουν αυτός που όντας μηχανικός σε υπηρεσίες ΔΕΗ, ΔΕΥΑΛ κλπ επί χρόνια έπαιρνες μισθούς τριπλάσιους καθηγητών πανεπιστημίου. τότε όμως δεν μιλούσες γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν καλό.<br />
<b>Εσύ </b>ήσουν αυτός που αγνοούσες ηθελημένα την ύπαρξη φορολογικής δήλωσης θεωρώντας τον εαυτό σου πολύ έξυπνο για να πληρώσει.<br />
<b>Εσύ</b> είσαι αυτός που το ένα και μοναδικό κριτήριο για το που θα δώσεις την ψήφο σου κάθε τετραετία είναι το που θα βολευτεί καλύτερα η ατομάρα σου.<br />
<b>Εσύ </b>είσαι αυτός που στο νοσοκομείο βάζεις εκ των προτέρων στην τσέπη της νοσοκόμας χρήματα για να σε περιποιηθεί καλύτερα απο τους άλλους κοινούς θνητούς και μετά χτυπιέσαι για τα φακελάκια.<br />
<br />
Τα "εσύ" είναι ακόμη πάρα πολλά και τα πέντε λεπτά έχουν ήδη τελειώσει. Είναι όμως αρκετά για να σε κάνουν να αναλογιστείς το μερίδιο της δικής σου ευθύνης μέσα σε όλα αυτά. Οι βουλευτές δεν είναι παρά η βιτρίνα μίας κοινωνίας που εδώ και έναν αιώνα έμαθε να λειτουργεί υπό τέτοιους όρους. μία κοινωνία που αρνείται κατηγορηματικά να συνειδητοποιήσει ότι μόνο αν το όλον λειτουργεί αρμονικά, τότε και το κάθε άτομο επιμέρους θα λειτουργεί αρμονικά εξίσου. το λάθος είναι ότι ψάχνουμε να βρούμε ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Το κράτος είμαστε εμείς και τον εαυτό μας πρέπει πρώτα να αλλάξουμε γιατί δεν ΚΑΤΆΝΤΗΣΑΝ πέντε άτομα την χώρα έτσι, όλοι την ΚΑΤΑΝΤΉΣΑΜΕ και τώρα αποποιούμαστε κάθε ευθύνη.<br />
<br />
Γ αυτό λοιπόν φίλε μου έτσι όπως στέκεις με το χέρι σηκωμένο, καν το μια στροφή 180 μοιρών ώστε να βλέπει την μάπα σου. Μετά κατέβασέ το και σκέψου τι μπορείς να κάνεις από εδώ και πέρα.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieY7BC_LAUd-7Qouuy_YApD53ft952DPG8a9LG-JvF4CV6x4k_HAIQ1FpCmZfoda3_MXuLnR972zknbT2PVK8u_B0a7OfjucZ7Qs5bhyRxnINF_KnFRAbWlqw_rp4FakHm6Zb2M_KfcoU/s1600/%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B6.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieY7BC_LAUd-7Qouuy_YApD53ft952DPG8a9LG-JvF4CV6x4k_HAIQ1FpCmZfoda3_MXuLnR972zknbT2PVK8u_B0a7OfjucZ7Qs5bhyRxnINF_KnFRAbWlqw_rp4FakHm6Zb2M_KfcoU/s1600/%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B6.png" /></a></div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-11281942451138885972011-10-07T18:43:00.001+03:002011-10-21T02:51:16.913+03:00θέλω, αλλά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent> </m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EL">Παιρνοντας αφορμή απο τα τελευταία κοινωνικο-πολιτκά γεγονότα που όλοι ξέρουμε καθώς παίζουν όλη μέρα κάθε μέρα σε κάθε κανάλι, θέλω να γράψω κάτι σχετικο. Δεν θα σταθώ στο να κράξω για άλλη μια φορά το πόσο πετσιά είναι και το πόσο έχουν γαμήσει την κοινωνία με μια βροχή αντισυνταγματικών μέτρων αυτούς τους μήνες.<a name='more'></a></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Όλα αυτα τα ακούμε και τα βιώνουμε τόσο έντονα καθημερινά, ώστε να τα έχουμε εμπεδώσει κάτι παραπάνω από καλά. Στην τηλεόραστη, στον δρόμο, στο λεωφορείο, παντού βλέπω κόσμο να παραπονιέται και να λέει οτι δεν αντέχει άλλο. Ο καθένας από μας έχει να αντιμετωπίσει μια πληθώρα προβλημάτων που φτάνουν το άγχος μας στα ύψη ( οι μισοί υποφέρουμε απο κρίσεις πανικού). «Που χρόνος να κατέβω στην πορεία μεθαύριο..» λέει κάποιος « και που θα κατέβω τί θα γίνει? Αυτά είναι για την νέα γενιά». Μαλακίες. Όλες αυτές οι αντιλήψεις είναι αποτέλεσμα ενός τρομοκρατικού κλίματος που έχουν καλλιεργήσει τα </span>media<span lang="EL"> αφήνοντας τον κόσμο να πιστεύει ότι τίποτα δεν περνάει από το χέρι του. Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία μουδιασμένη που καταπίνει βουβά το ένα μέτρο μετά το άλλο. Πνιγόμαστε έτσι τόσο πολύ στα ατομικά μας προβλήματα που δεν έχουμε χρόνο και κουράγιο για κάτι άλλο.</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Έτσι προκοπή δεν γίνεται. Περιμένουμε καρτερικά μέχρι να κοπάσει αυτήν η καταιγίδα -έτσι την αποκαλούν κάποιοι- και θα έχουμε πληρώσει κάτι για το οποίο δεν είμαστε υπόλογοι,<b> μόνο που το κόστος θα είναι κάτι πολυ παραπάνω απο τα χρήματα</b></span><b><span lang="EL"></span></b><span lang="EL"><b>. Το κόστος αυτό μεταφράζεται σε στέρηση των δικαιωμάτων μας και εξώθησής μας σε μία ζωή κοντά στην εξαθλίωση</b>. Ακούμε τόσες πολλές φορές οτι ο βασικός μισθός θα είναι 500 ευρώ ( κ αν είμαστε τυχεροί να βρούμε και δουλειά) που έχει καταντήσει να μας φαίνεται οκ και απλά το αποδεχόμαστε. Ας το πάρουμε χαμπάρι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΚ, ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΚ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ.</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Κάτι πρέπει να γίνει, αυτήν η πρόταση ακούγεται τόσο συχνά όσο το μαλάκας στην ελληνική κοινωνία. Όλοι περιμένουμε ΚΑΤΙ να γίνει, αυτό το κάτι όμως δεν πρόκειται να σκάσει ποτέ έτσι στο άκυρο ούτε θα γίνει με την βοήθεια ενός μαγικού ραβδιού. Το κάτι είμαστε αρμόδιοι εμείς και μόνο εμείς να το φτιαξουμε. Αν καθίσουμε και δούμε λίγο πιο πέρα από τον εαυτό μας θα παρατηρήσουμε ότι τα ίδια προβλήματα με μας τα έχει και ο διπλανός μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μέσα σε όλα αυτά, η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είναι το μόνο και το πιο σημαντικό όπλο που διαθέτουμε. Κανείς δεν μπορεί να παλέψει μόνος του γιατί πολύ απλά θα χαθεί.</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ και στον κοινωνικό μου χώρο που είναι τα φοιτητικά. Υπάρχει ένα μίσος και μια καχυποψία που δεν την καταλαβαίνω, αλλά πάνω απ όλα υπάρχει μία λογική ανάθεσης, «εσείς οι 10-15 που συνδικαλίζεστε τα έχετε κάνει σκατά και γ αυτό δεν μπορείτε να κάνετε μια δράση της προκοπής και όλα είναι αναποτελεσματικά» κλπ κλπ . το πρώτο και το κύριο για μία επιτυχημένη δράση είναι η μαζικότητα, πως στο καλό θα πετύχει κάτι αν το στηρίζουν μόνο 5 άτομα? Γιατί δεν μπορούμε να καθίσουμε όλοι μαζί και να αποφασίσουμε για το πως θα κινηθούμε? Δεν είναι ούτε δύσκολο ούτε ακατόρθωτο, είναι το πιο εύκολο πράγμα κ όμως δεν μπορούμε να το κάνουμε. Δεν υπάρχουν γκουρού του κινήματος που κατευθύνουν τον κόσμο, ούτε καλοί και κακοί. Για μένα ένας και μόνο ένας διαχωρισμός πρέπει να υπάρχει και αυτός είναι το ποιοι είναι διατεθειμένοι να παλέψουν και ποιοι όχι, ποιοι αισθάνονται αδικημένοι και θέλουν να αλλάξουν κάτι και ποιοι όχι. Έτσι λοιπόν όσοι θέλουμε ας μαζευτούμε, απ όποιον κομματικό χώρο προερχόμαστε ή δεν προερχόμαστε και ας δράσουμε. Αυτά. </span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"> </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQhyRYnoynGTaZuYr6uSxgomcR8kJUWaliH6I7CvsShYUtckzMDqtTAnzjafCMO9UAAkSzIhinKd3_SPnoRRSpA3oWLRMDcFRYi_a7C8xzjvDOxSwMyUikDE_hvyuuuTLKsaoi7hd8SnQ/s1600/Solidarity_by_MatzeK.png.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQhyRYnoynGTaZuYr6uSxgomcR8kJUWaliH6I7CvsShYUtckzMDqtTAnzjafCMO9UAAkSzIhinKd3_SPnoRRSpA3oWLRMDcFRYi_a7C8xzjvDOxSwMyUikDE_hvyuuuTLKsaoi7hd8SnQ/s320/Solidarity_by_MatzeK.png.jpg" width="320" /></a></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"> </span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div></div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-67241511639837415882011-10-06T20:59:00.001+03:002011-10-21T02:52:30.212+03:00Χωρισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent> </m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EL">Χωρισμός. Όλοι σίγουρα έχουμε βιωσει αρκετούς χωρισμους κατά την διάρκεια της ζωής μας. Έχουμε χωρίσει από φίλους, γονείς ,συντρόφους. Τον κάθε χωρισμό τον βιώνουμε διφορετικά και σε κάθε περίπτωση ο πόνος που νιώθει κανείς είναι διαφορετικός. <a name='more'></a></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Σε αυτήν την περίοδο της ζωής μου βιώνω και τα τρία ταυτόχρονα κ ομολογώ οτι είναι αρκετά δύσκολο. Ο χειρότερος φόβος του ανθρώπου είναι η μοναξιά και με αυτήν ακριβώς ερχόμαστε αντιμέτωποι όταν αποχωριζόμαστε ένα κοντινό μας πρόσωπο. Το ίδιο γίνεται και όταν χωρίζουν δυο ανθρωποι σε μια σχέση, όπου νιώθουμε την απώλεια πολύ πιο άμεσα απ ότι στις άλλες δύο περιπτώσεις. Έναι τρομερά δύσκολο να «πετάξεις» απο την ζωή σου ένα άτομο που μέχρι χθές ήταν ο ανθρωπός σου ακόμα κ αν είναι αναγκαίο. Έχεις επενδύσει χρόνο κ συναισθήματα σε αυτό, μοιραζόσαστε το ίδιο κρεβάτι, τους φόβους , τις χαρές, δύσκολες και καλές στιγμές, τα πάντα. Πως τώρα εσύ καλείσαι να δώσεις τέλος σε όλο αυτό?</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Από την μια μέρα στην άλλη η καθημερινότητά σου αλλάζει, πέφτοντας στι κρεβάτι να κοιμηθείς κοιτάζεις το μαξιλάρι διπλα και είναι άδειο. Μόνο η μυρωδιά του έχει απομείνει για να σου το θυμίζει. Έπειτα αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι δεν θα το ξαναγγιξεις , δεν θα βρίσκεται εκεί να σε ακουσει και να το ακούσεις, δεν θα έχετε πλέον την παλιά «ρουτινιαρικη» καθημερινότητα μέσα στην οποία όμως ένιωθες ασφάλεια. Συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος σου και κλαις..</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Η συνήθεια είναι από τις ισχυρότερες δυνάμεις στον άνθρωπο. Η σχέση είναι μια ωραία συνήθεια, αγαπάς και αγαπιέσαι και αυτό όσο περνάει ο καιρός ενσωματώνεται στην καθημερινότητά σου και σε γεμίζει. Δεν νιώθεις μόνος, ξέρεις ότι κάθε φορά που γυρνάς σπίτι θα υπάρχει καποιος εκεί για σένα, που θα κοιμάσαι και θα ξυπνάς μαζί του και θα σε αποδέχεται έτσι ακριβώς όπως είσαι. Σκέτος ο εαυτός σου, χωρίς τις δεκάδες ιδιότητες και μάσκες που φοράς μόλις βγαίνεις από το σπίτι.</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjJ69MUNluXzRmHDUuSVYNSPZnCKC-1LkI_QoleM-JJdsZOAp5CdZxg7yQ2qv5aoSIVnen-6ziYYTEVcN8BlHLNl4sFvrrCdxFq60wxN43x_keZQrzhD_ByI-4hK3KXw-pLFCQ2-QhDH0/s1600/break_up_by_geberesiceee.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjJ69MUNluXzRmHDUuSVYNSPZnCKC-1LkI_QoleM-JJdsZOAp5CdZxg7yQ2qv5aoSIVnen-6ziYYTEVcN8BlHLNl4sFvrrCdxFq60wxN43x_keZQrzhD_ByI-4hK3KXw-pLFCQ2-QhDH0/s200/break_up_by_geberesiceee.jpg" width="200" /></a><span lang="EL" style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%;">Επειδή ομως τα συναισθήματά μας δεν λειτουργούν μηχανιστηκά, και αυτό που θέλουμε δεν είναι απαραίτητα και εκείνο που θα μας κάνει ευτυχισμένους αποφασίζουμε να κλείνουμε κάποιους κύκλους σχέσεων όσο και να μας πονάει.Έτσι , αν υποθέσουμε ότι η ευτυχία είναι στιγμές τότε αξίζει να σκεφτουμε πόσες τέτοιες στιγμές έχουμε περάσει με τον (πρώην) άνθρωπό μας , και τότε θα παρατηρήσουμε ένα γελάκι στο προσωπό μας που δείχνει οτι εν τέλει δεν έχουμε χάσει. </span></div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-85648797756092447022011-06-13T15:40:00.001+03:002011-10-21T02:53:04.400+03:005 πράγματα που μου αρέσουν στην Αθήνα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"></m:narylim></m:intlim></m:wrapindent></m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<a name='more'></a> <br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"> Μου αρέσει η <b>ανωνυμία</b>. Μπορεί να ακούγεται λίγο οξύμωρο αλλά αισθάνομαι πολύ καλά γνωρίζοντας πως... δεν με γνωρίζει κανείς. Χαίρομαι που δεν έχω γειτονιά και δεν χρειάζεται να ανησυχώ μήπως με παραξηγήσει ο τάδε ή ο δείνα αν κάποιο βράδυ ακουγονται συνέχεια μουσική και φωνές απο το διαμερισμά μου ή αν γυρίσω μεθυσμένη ή αν απλώνω περίεργα τα ρούχα μου. </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Μου αρέσει <b>ο Λόφος του Στρέφη</b>. Είναι ένα μέρος όπου μπορείς πραγματικά να ξεφεύγεις. 5 λεπτά από το σπίτι και αμέσως αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι πολύ μακρυά, χαμένος και αποκομμένος απ όλα. Το κλίμα, τα δένδρα, η ησυχία, η θέα όλα συνθέτουν ένα όμορφο σκηνικό για όποιον θέλει να σκεφτεί, να ταξιδέψει, να μελαγχολίσει.</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Μου αρέσουν τα <b>κινήματα</b>. Βλέπω κόσμο πολιτικοποιημένο (λίγοι μεν) που οργανώνεται και προσπαθεί να αλλάξει κάτι σε αυτήν την γαμημένη κατάσταση. Αν είναι κάτι που σιχαίνομαι αυτό είναι η απάθεια,κόσμος μικροαστικός κλεισμένος στο γυάλινο κλουβάκι του που έχει παραδοθεί απο καιρό σε μια μοιρολατρική αποδοχή της ισχύουσας κατάστασης. Βλέποντας τέτοια άτομα καθημερινά, είναι μεγάλη παρηγοριά να ξέρεις ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά, ότι υπάρχουν άτομα με ανεπτυγμένη κοινωνική συνείδηση που συμμερίζονται τις ίδιες ανησυχίες με σένα.</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Μου αρέσει η <b>πληθώρα επιλογών</b>. Βαριέμαι Εξάρχεια, πηγαίνω Γκάζι, βαριέμαι Γκάζι πηγαίνω Θησείο, βαριέμαι και εκεί ξέρω ότι θα με βγάλει κάπου αλλού ο δρόμος σε κάποιο αλλο μέρος που δεν θα έχω ακόμα ανακαλύψει. Είναι πολύ ωραίο να γνωρίζεις ότι... δεν γνωρίζεις τα πάντα για την πόλη που μένεις , σε εξιτάρει και δεν σε κάνει να πλήττεις ποτέ.</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Μου αρέσει το <b>Κ44</b> (δεν θα μπορούσα να μην το αναφέρω). Αν και έχει αρκετά χαλάσει σαν μαγαζί, για κάποιο ανεξήγητο λόγο με τραβάει κάθε φορά. Ίσως είναι η αλλόκοτη ατμόσφαιρα, το τελείως χύμα κλίμα που επικρατεί και έτσι αφήνεσαι ελεύθερος , δεν σε νοιάζει τι εντύπωση θα δώσεις στον άλλο, ούτε θα το πολυσκεφτείς αν θα πας να πιάσεις κουβέντα στην κοπελιά δίπλα. Τουλάχιστον εγώ αυτό το συμπέρασμα έβγαλα κρίνοντας από τις ατάκες που ακούω κάθε φορά εκεί...</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKp8AOtGD_VdoJlu1Agk08eFAhVtejI-8NSnYe8VdMA6sU8h4gXRBuif9fqAGGq6vnXuSKozjng0ZHDnQ9TAqrxIrcLA2fSrEZw-iO8ESJqpJOmtUeRPKYflaiZNTJecf8zaxX2mGOxMs/s1600/August_Foolmoon_over_Athens_by_fruitsoflunacy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKp8AOtGD_VdoJlu1Agk08eFAhVtejI-8NSnYe8VdMA6sU8h4gXRBuif9fqAGGq6vnXuSKozjng0ZHDnQ9TAqrxIrcLA2fSrEZw-iO8ESJqpJOmtUeRPKYflaiZNTJecf8zaxX2mGOxMs/s320/August_Foolmoon_over_Athens_by_fruitsoflunacy.jpg" width="320" /></a></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-60679882420408005752011-06-12T16:51:00.001+03:002011-10-21T02:53:28.989+03:00My friend, trust me<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent> </m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EL">Εμπιστοσύνη, μία λέξη που ακούγεται αρκετά συχνά αλλά λίγοι από μας νομίζω πως ξέρουν πραγματικά τι σημαίνει. Η εμπιστοσύνη επηρεάζει πολλές πτυχές της ζωής μας, στον εαυτό μας, στις σχέσεις, στην φιλία. Εγώ θα σταθώ περισσότερο στο τελευταίο και στο αν και κατά πόσο είμαστε σε θέση να εμπιστευτούμε τον άλλο.<a name='more'></a></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"> Πόσοι από μας έχουν έναν «κολλητό-η» και πως ορίζουν την σχέση με αυτό το άτομο; Αν μπορούσα να το ορίσω θα έλεγα πως κολλητό θα θεωρούσα ένα άτομο που θα το ένιωθα πραγματικά κοντά μου χωρίς να έχω δεύτερες σκέψεις για εκείνο, χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη να πω κάτι που με ενοχλεί πάνω του σε τρίτους, να μπορώ να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί του και φυσικά να του έχω εμπιστοσύνη. Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αν πιστεύουμε ότι εμπιστευόμαστε κάποιον επειδή του λέμε τα «μυστικά» μας (πράγμα που το πίστευα και εγώ), είναι μεγάλο λάθος. Το να αποκαλύπτουμε κάποια πιο προσωπικά μας δεδομένα είναι μια μορφή κοινωνικοποίησης, ένα βήμα να φέρουμε τον άλλο πιο κοντά. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia4meA5gPTOyJKlO806D8uOCXhsk5Z00NBOY_fVPHBALc4w7UrWYDyfYk3M1T5rgrhEQ_Jeof3Bbv7Gb6A7F-hLTq2mv9hIX6Rs4S0KFeyz7-CZCxsihvUIc7K-ZxTNfWY3uavDptVjdE/s1600/fbddc377b35e4cc54a34571ff0f52205.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia4meA5gPTOyJKlO806D8uOCXhsk5Z00NBOY_fVPHBALc4w7UrWYDyfYk3M1T5rgrhEQ_Jeof3Bbv7Gb6A7F-hLTq2mv9hIX6Rs4S0KFeyz7-CZCxsihvUIc7K-ZxTNfWY3uavDptVjdE/s320/fbddc377b35e4cc54a34571ff0f52205.jpg" width="320" /></a></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"> Πραγματική εμπιστοσύνη σημαίνει να είμαστε σε θέση να αποκαλύψουμε στον άλλο τον πραγματικό μας εαυτό, μια κίνηση που απαιτεί μεγάλο ρίσκο καθώς αυτό μας αφήνει εντελώς εκτεθειμένους στο άτομο που έχουμε απέναντί μας . Σημαντικό είναι επίσης να πιστεύουμε στον άλλο, να αισθανόμαστε ότι είναι το κατάλληλο άτομο για μας και ότι πληρεί τις προϋποθέσεις που έχουμε ορίσει για τους ανθρώπους που θέλουμε κοντά μας (αρκεί και εμείς να μην έχουμε βάλει πολυ ψηλά τον πήχη, γιατί αλλιώς θα περιμένουμε πολύ). Ακόμη πρέπει να νιώθουμε ότι μας εξελίσσει. Όπως και να έχει τα άτομα γύρω μας είναι σημαντικός παράγοντας στην προσωπική μας εξέλιξη σαν άτομα και άνθρωποι, γ αυτό λοιπόν οι σχέσεις που αναπτύσσουμε με αυτά θα πρέπει να μας δίνουν πράγματα, και με την λέξη πράγματα εννοώ συναισθήματα, εμπειρίες , καλώς εννοούμενους προβληματισμούς, και κυρίως έμπνευση να συνεχίσουμε να προχωράμε την ζωή μας. Όποιος πιστεύει ότι έχει κοντά του ένα άτομο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα πρέπει να αισθάνεται πραγματικά τυχερός γιατί αντικειμενικά τέτοιες σχέσεις είναι σπάνιες και απαιτούν κυρίως χρόνο και υπομονή για να οικοδομηθούν.</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"> Μπορεί τα παραπάνω που μόλις διαβάσατε να σας φαίνονται ένα μάτσο χαζορομαντικές και δεοντολογικές μαλακίες (τουλάχιστον εμένα έτσι μου φαίνονται), οφείλω να παραδεχθώ όμως ότι είναι αλήθεια και ότι όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε (επειδή όλοι είμαστε κατά βάθος πολύ εγωϊστές) η προσωπική μας ευημερία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους άλλους και μέσα σε αυτό το παιχνίδι η εμπιστοσύνη είναι μεγάλο κλειδί.</span></div></div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-48250264981407516812011-06-05T16:31:00.000+03:002011-06-05T16:31:41.687+03:0018 and bored.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> Η συχνότερη απάντηση που παίρνω από φίλους και όχι μόνο στην τυπική ερώτηση "τι κάνεις;", είναι "καλά μωρέ βαριέμαι". Βαριέμαι να βγώ, βαριέμαι να διαβάσω, βαριέμαι να περιποιηθώ τον εαυτό μου, βαριέμαι ακόμα και να φλερτάρω.<br />
<br />
Δεν είναι λίγο αντιφατικό να αισθάνεται κανείς έτσι ενώ είναι μόλις 18; Πλήττουμε, αισθανόμαστε ότι δεν μας εξιτάρει τίποτα πια και όλα μετατρέπονται σε μια ανιαρή καθημερινότητα. Ψάχνουμε να βρούμε ένα νόημα, μια πηγή ευτυχίας αλλά όλα μας φαίνονται ότι έχουν χάσει την μαγεία τους. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο και πόσο μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι τα ποσοστά των ατόμων αυτών αυξάνονται με τον καιρό. Αλλά τα συναισθήματα των ανθρώπων δεν ξεφυτρώνουν έτσι, σαν τα ραδίκια,αλλά προκύπτουν από κάποια γεγονότα και βιώματα.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi58rRiNbOSi1tPlt3Ck9qWeFx41XV1mf0sxpCWFarmfnZMcaveJmlOs-silrxFD7K-kDNrxMKMRp1VPwHSCuJlQ7R20aMUiFffkg9gcPIG5Zx1XL2nkgmWjVYT2eKzif31MBTXNCpjUy0/s1600/b5fa1444039328ca56f95b81d80a2333.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi58rRiNbOSi1tPlt3Ck9qWeFx41XV1mf0sxpCWFarmfnZMcaveJmlOs-silrxFD7K-kDNrxMKMRp1VPwHSCuJlQ7R20aMUiFffkg9gcPIG5Zx1XL2nkgmWjVYT2eKzif31MBTXNCpjUy0/s200/b5fa1444039328ca56f95b81d80a2333.jpg" width="200" /></a><br />
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.Οι περισσότεροι από μας ξεκίνησαν να βγαίνουν , να αποκτούν τις πρώτες εμπειρίες από την εφηβεία, δηλαδή σε μια ηλικία πάνω κάτω 15 χρονών.Κάθε εμπειρία φαινόταν ξεχωριστή, ποτά , τσιγάρα, τακούνια, sex, όλα ήταν πράγματα που θέλαμε να ανακαλύψουμε. Το θέμα είναι όμως , μήπως ήταν πολύ νωρίς για όλα αυτά; Συχνά ακούγαμε την μάνα μας να λέει " άμα τα κάνεις όλα τώρα τί θα έχεις να ζήσεις μετά;" και εμείς την θεωρούσαμε γραφική μέχρι αηδίας.<br />
Πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι να καταλάβω την σημασία της πρότασης αυτής και να αναγνωρίσω πόσο δίκαιο είχε. Πράγματι, θα ήθελα να κρατήσω την παιδικότητά μου περισσότερο και να μην είχα κάνει πράγματα τα οποία δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να επεξεργαστώ και να καταλάβω γιατί τα κάνω.<br />
<br />
Τι μπορεί να κάνει κανείς όμως τώρα μια που οι επιλογές του παρελθόντος δεν γίνεται να αλλάξουν; Πως μπορεί να καταπολεμήσει την ανία; Πρώτα απ όλα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο ξενύχτια και καφρίλες, υπάρχουν πολλές, πολλές επιλογές οι οποίες μπορούν να μας δώσουν ποιοτικό χρόνο. Αυτή η περίοδος είναι μια καλή ευκαιρία, από την στιγμή που έχουμε πλέον ξεκαθαρίζει τι θέλουμε, για να κάνουμε ένα restart στην ζωή μας και να δούμε τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική. Έχονας δίπλα μας τα άτομα που έχουμε επιλέξει, θα εκπλαγούμε όταν διαπιστώσουμε ότι μια απλή βόλτα στην πλατεία ή ένα χαλαρό βραδάκι με μύρες μρορούν να μας κάνουν να νιώσουμε πραγματικά γεμάτοι. Γιατί καμία φορά η χαρά βρίσκεται σε μικροπράγματα, τα οποία συνίθως παραβλέπουμε γιατί δεν έχουμε την ωριμότητα να τα αναγνωρίσουμε.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj814VU0qdyqCxjvYK_diREBOvpxQnEL3oS8RAPuLiY-9yQKvajoDEl3-TCgCkP6P3WDPlW_Mu5Zk4EwXcyXYm4ruazJgIYW6MaHKPweo8zNwgIBJm7ICmT39bj4TSZbraKJVxluGToiY/s1600/where__by_Lemonshortcake.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj814VU0qdyqCxjvYK_diREBOvpxQnEL3oS8RAPuLiY-9yQKvajoDEl3-TCgCkP6P3WDPlW_Mu5Zk4EwXcyXYm4ruazJgIYW6MaHKPweo8zNwgIBJm7ICmT39bj4TSZbraKJVxluGToiY/s320/where__by_Lemonshortcake.jpg" width="240" /></a></div><br />
<br />
<br />
</div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-74315980696750972452011-06-04T03:53:00.000+03:002011-06-04T03:53:34.922+03:00style in line<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><strong><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Ανοίγοντας την τηλεόραση τα πρωινά βλέπω το ίδιο μοτίβο να κυριαρχεί σε όποιο κανάλι και αν γυρίσω : μια ξανθιά (κατά προτίμηση βαμμένη) χαζοχαρούμενη και από δίπλα της ένας τυπάκος με γυαλιά που νομίζει ότι έχει χιούμορ. Τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ στην συνέχεια καθώς περπατώντας στον δρόμο βλέπω εκατοντάδες παρόμοιες κοπελίτσες που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από εργοστάσιο μαζικής παραγωγής, τσάντα κρατημένη με τον ίδιο περίοπτο τρόπο, γυαλιά ηλίου και ίδιες μποτούλες ( συγκεκριμένα Ugg). Οκ, γνωρίζω ότι ο άνθρωπος έχει την τάση να μιμείται τους γύρω του αλλά μήπως έχει παραγίνει το κακό;! Εκπλήσσομαι με τον αριθμό των ατόμων οι οποίοι είναι έτοιμοι να δεχθούν και να ακολουθήσουν οποιοδήποτε πρότυπο lifestyle προωθείται από την tv και όχι μόνο. Με τον όρο lifestyle αναφερόμαστε εδώ σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής ο οποίος περιλαμβάνει μουσική, διασκέδαση, fashion icons κλπ., πράγματα τα οποία κυρίως πηγάζουν από την αμερικάνικη κουλτούρα που υπερισχύει έναντι των υπολοίπων στις σύγχρονες κοινωνίες .</span></strong><br />
<br />
<br />
<strong><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Ο 21ος αιώνας χαρακτηρίζεται ως αιώνας του υπέρ-καταναλωτισμού και αυτό γιατί τις τελευταίες δεκαετίες έχει καταστεί δυνατή η μαζική παραγωγή και σχεδόν αμέσως η ανάπτυξη τρόπων για την «σωστή» διαχείριση και προώθηση των προϊόντων προς στο κοινό. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των μέσων επικοινωνίας οδήγησαν στην εμπορευματοποίηση πολλών πτυχών του πολιτισμού και ταυτόχρονα στην κατασκευή ενός lifestyle με εμφανές καταναλωτικό προφίλ το οποίο είναι προορισμένο να βρει μαζική απήχηση. Το χολιγουντιανό star system είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πρακτικής καθώς αποτελεί μια βιομηχανία η οποία «επιβάλλει» τα δικά της πρότυπα στον υπόλοιπο κόσμο. Trendy it girls, extravaganzas του θεάματος, δήθεν style icons λανσάρουν ένα προϊόν το οποίο τρέχουν όλες, αποτυχημένα συνήθως, να μιμηθούν. Σειρές τύπου sex and the city προβάλλουν μια γυναίκα καταναλώτρια που υποκλίνεται μπροστά σε ένα επώνυμο ζευγάρι παπούτσια ενώ κρατάει σαν λάβαρο την τσάντα που μόλις αγόρασε και όλα αυτά μέσα σε έναν γυάλινο κόσμο που απέχει χιλιόμετρα από την πραγματικότητα . Έτσι δεν είναι λίγες εκείνες που έφτασαν να θαυμάζουν την Paris Hilton και να πιστεύουν πως μια Louis ( ή έστω μία απομίμηση) θα τους χαρίσει τον πολυπόθητο «αέρα» που επιθυμούν.</span></strong><br />
<br />
<strong><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"> Είναι λίγο αστείο να σκέφτεται κανείς ότι υπάρχει κόσμος ο οποίος πασχίζει τόσο πολύ να ξεχωρίσει ,να τραβήξει την προσοχή και στο τέλος το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει μία πιστή αντιγραφή άλλων ομοίων του οι οποίοι με την σειρά τους προσπαθούσαν για το ίδιο. Η μαζικοποιημένη νοοτροπία γίνεται εμφανής παντού, στα ρούχα, στα μαλλιά, στην διασκέδαση, ακόμα και στην συμπεριφορά (haagen dazs και μελό ταινίες στον καναπέ όταν μας φτύνει το αγόρι). Υπάρχει τίποτα αυθεντικό σε όλα αυτά; Κάνουν ποτέ κάτι επειδή είναι επιλογή τους και όχι επειδή τους το επιβάλλει μια ψευτοκουλτούρα;</span></strong><br />
<br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><a href="http://photos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/228305_1874323470671_1618721916_1902500_4677391_a.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><strong><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><img border="0" class="img" height="213" src="http://photos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/228305_1874323470671_1618721916_1902500_4677391_a.jpg" width="320" /></span></strong></a><strong><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Όλοι γινόμαστε καθημερινά δέκτες αυτής της πολιτισμικής επιβολής αλλά η ουσία έγκειται στην αντιστάσεις του καθενός, στο εάν και κατά πόσο διαθέτει την ανάλογη κουλτούρα ώστε να μην άγεται και φέρεται από την αγορά και να μπορέσει να διατηρήσει την διαφορετικότητά του, γιατί η διαφορετικότητα αυτή είναι που κάνει κάποιον να ξεχωρίζει και να παραμένει αυθεντικός όχι μόνο στο στυλ αλλά και σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί μία προσωπικότητα η οποία με την αυθεντικότητα και την εκκεντρική οπτική της κατάφερε να επηρεάσει τον διεθνή χώρο της μόδας και όχι μόνο. Αναφέρομαι στην 88χρονη σήμερα Iris Apfel, η οποία δικαίως έχει χαρακτηριστεί ιέρεια του στυλ καθώς αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς σχεδιαστές , έχει φιλοξενηθεί στις σελίδες των περιοδικών Vogue και new york times , έχει τοποθετηθεί κούκλα της στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων Barneys ενώ το Ινστιτούτο Κοστουμιών του Μητροπολιτικού Μουσείου, φιλοξένησε 80 κομμάτια από την τεράστια γκαρνταρόμπα της. Η Apfel έχει δηλώσει ότι αρνείται να δώσει 700 ευρώ για μια τσάντα, όπως και όχι παραπάνω από 15 δολάρια για ένα τζιν παντελόνι (!) υποστηρίζοντας ότι η μαγεία βρίσκεται στο να ψάχνει κανείς ρούχα σε προσιτές τιμές και να συνθέτει ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο style.</span></strong></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif; font-size: x-small;"> </span></div><strong></strong><br />
</div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-57455539422282729032011-06-01T13:05:00.002+03:002011-06-01T13:18:31.288+03:00Φοιτητής, ε και?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"> Η ώρα είναι 04.40 και προσπαθώ μάταια να ζεστάνω κάτι κεφτεδάκια πάνω σε ένα επαγωγικό τηγάνι. Ναι είμαι φοιτήτρια και μένω μόνη μου. "Wow" θα πει τώρα κάποιος , "γαμάτα", "η φοιτητική ζωή είναι η καλύτερη!", είσαι πολύ τυχερή που μένεις μόνη σου και κάνεις ότι γουστάρεις" κ.λ.π , κ.λ.π.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGBAwj4Jq9xD1KReKrTfh51IrdzHeoMJOg6ucHdkFZxcVZYLnfg1YPTXiaIiwwy6ZtEUC-ifyPGLLkpYsf1c88M1KkjUTcH07q0sHT89l36HaML6beamec6Chj8IL6uBzb0nG5_u99wi8/s1600/After_every_party_by_spegelapan.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGBAwj4Jq9xD1KReKrTfh51IrdzHeoMJOg6ucHdkFZxcVZYLnfg1YPTXiaIiwwy6ZtEUC-ifyPGLLkpYsf1c88M1KkjUTcH07q0sHT89l36HaML6beamec6Chj8IL6uBzb0nG5_u99wi8/s320/After_every_party_by_spegelapan.jpg" width="320" /></a></div><div style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"> Αυτές είναι κάποιες φράσεις που ακούω πολύ συχνά.Όσο ήμουν ακόμα σχολείο άκουγα τους πάντες καθηγητές και μη ,σε μια προσπάθεια να χρυσώσουν το χάπι των Πανελληνίων, να μας περιγράφουν ποοοοοοοόσο υπέροχη θα γίνει η ζωή μας μετά το λύκειο καθώς θα "αποκαλούμαστε" πλέον φοιτητές και αυτό τα λέει όλα, καφέδες ,ξενύχτια, διάβασμα 0. Εμείς τα ακούγαμε και χαιρόμασταν ελπίζοντας να ζήσουμε σύντομα αυτήν την λαμπρή περίοδο της ζωής μας. <br />
Όλα τα παραπάνω περιγράφουν ένα ΗΛΙΘΙΟ κλισέ που έχει σχηματιστεί για την φοιτητική περίοδο. Αν ακούσω έναν ακόμα να μου πει "πόσο γαμάτη είναι η φοιτητική ζωή" θα του ρίξω μπουνιά. Τα χρόνια αυτά έχουν εξιδανικευτεί τόσο που δίνουν την εντύπωση στον καθέναν μας ότι πρέπει να ζει όλες τις μέρες του στο full χωρίς σε αυτές να χωράν στεναχώριες και τέτοια. Έλα όμως που τα συναισθήματά μας δεν λειτουργούν με χρονοδιακόπτες και πλαίσια. Όλοι μας αγχωνόμαστε να περάσουμε καλά μόνο και μόνο επειδή φέρουμε την ταμπέλα του φοιτητή, και μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα δεν έχουν την έκβαση που θέλαμε ( ή που ήθελαν οι άλλοι να θέλουμε) προβληματιζόμαστε. Ποιος επιβάλλει πότε κανείς θα πρέπει να είναι ευτυχισμένος και πότε όχι;</div><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"> Πιστεύω ότι η φοιτητική περίοδος είναι απλά ένα προνομιακό πεδίο όπου μπορεί ο καθένας να επενδύσει τον χρόνο του σύμφωνα με τις προτεραιότητές του. Για κάποιους είναι η μουσική, ο αθλητισμός , το πτυχίο , ο χορός , οι ξένες γλώσσες, η ξεκούραση ενώ για κάποιους οι καφέδες. Όποιες και να είναι οι επιλογές μας δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε αυτόματα και οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο, προβλήματα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν σε κάθε περίοδο της ζωής του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό δεν θα πρέπει να απογοητεύεται κανείς όταν δει την ροζ φουσκίτσα του να σπάει... αυτήν είναι η πραγματικότητα και δυστυχώς είναι σκληρή. Γίνεται δε ακόμα πιο σκληρή για κάποιον που περνάει από την εφηβεία στην φάση της ενηλικίωσης, και αυτός είσαι εσύ αγαπητέ μου φοιτητή.</span></div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6981074660683352781.post-85214782204651656522011-05-30T04:51:00.000+03:002011-05-30T04:51:31.669+03:00εισαγωγικό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">hey,</span> ύστερα από κάποια σκέψη αποφάσισα και εγώ να ξεκινήσω ένα blog, μια ακόμη άχρηστη σελίδα που θα καταλαμβάνει έναν μικρό, μικρό χώρο στο internet. Δεν έχω ακόμα ξεκαθαρίσει την άποψή μου σχετικά με τα blogs, μπορεί ο καθένας να γράφει ελεύθερα τις σκέψεις, τις ιστορίες, τα ψυχολογικά του και να νιώθει ότι ο λόγος του μπορεί να ακουστεί. Το θέμα είναι όμως πόσο ωφέλιμη είναι τελικά η πολυφωνία αυτή; Η απόλυτη ελευθερία του λόγου πέρα από τα θετικά έχει σίγουρα και κάποιες αρνητικές πτυχές. Η παραπληροφόρηση, η συκοφαντία, οι ανυπόγραφες "δηλώσεις" είναι κάποιες αρνητικές προεκτάσεις της άπλετης ελευθερίας του διαδικτύου. Η δική μας γενιά , βρίσκεται σε μια πειραματική περίοδο κατά την οποία το internet αρχίζει να μπαίνει στην καθημερινότητα των ανθρώπων και καθώς αποτελεί κάτι το νέο απαιτείται κάποιος χρόνος μέχρι να μάθουμε πως να ανταπεξέλθουμε σε αυτό και πως να το χειριστούμε. Αυτά.</div>Βάσωhttp://www.blogger.com/profile/18397019057899306459noreply@blogger.com2