Τους τελευταίους μήνες , η πιθανότητα να πετύχουμε μια θετική ή έστω ελπιδοφόρα είδηση
ανοίγοντας την τηλεόραση είναι τόσο σπάνια όσο το να δούμε τον Ομπάμα να κυβερνά πραγματικά την Αμερική, δηλαδή καμία. Ε λοιπόν έχω κ εγώ μια είδηση να ανακοινώσω : ΒΑΡΕΘΗΚΑ να με τρομοκρατούν επί μήνες για το αν θα καταφέρουν να σώσουν μια ήδη χρεοκοπημένη χώρα και κατ επέκταση ένα χρεοκοπημένο σύστημα, ΒΑΡΕΘΗΚΑ να βλέπω συνεχώς ανίκανους να εναλλάσσονται στην εξουσία με πρώτη προτεραιότητα να ικανοποιήσουν την προσωπική τους καύλα ( Άδωνις Γεωργιάδης, τα λόγια είναι περιττά). ΒΑΡΕΘΗΚΑ το ψευτοδίλημμα του μέσα ή έξω από το ευρώ. ΒΑΡΕΘΗΚΑ να βλέπω στον δρόμο κόσμο να κλαίγεται και να μιζεριάζει.
Ξέρετε ποιο είναι το ηλίθιο σε όλα αυτά? Όλη φασαρία γίνεται γύρω από το χρήμα. Ανήκουμε σε μία υπέρ καταναλωτική κοινωνία που έχει βάλει το χρήμα πιο πάνω από την ζωή της, και τώρα που το στερείται, έχει πελαγώσει. Ναι, μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, ναι πληρώνουμε άδικους φόρους , ναι η τιμή της θέρμανσης έχει φτάσει στα ύψη. Όλα αυτά φαίνονται πολύ ζοφερά αλλά πιο ζοφερό είναι το γεγονός ότι όλη αυτή η κρίση έχει πολύ χειρότερη επίπτωση στην ψυχολογία μας παρά στην τσέπη μας. Ας το πάρουμε χαμπάρι : ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΗΜΑ , που έρχεται και φεύγει. Μπορούμε κάλλιστα να ζήσουμε με ελάχιστο από αυτό, όσο και αν καταναλωτικές εκστρατείες χρόνων προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Δεν μπορούμε να συντηρήσουμε δύο αυτοκίνητα? Ας έχουμε τότε το ένα. Δν μπορούμε να πάμε για ψώνια 7 φορές τον μήνα? Ας πάμε 1 ή ακόμη και καμία. Δεν μπορούμε να βγαίνουμε στα club και τα μπουζούκια της παραλιακής σε μία ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια να το παίξουμε large τύποι? Ε ας μην πάμε καθόλου ( θα γλιτώσουμε έτσι και από τις κακόγουστες διαφημίσεις τους). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλες αυτές οι ανάγκες που νιώθουμε να στερούμαστε δεν είναι πραγματικές, αλλά επίπλαστες και επαναλαμβάνω, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΗΜΑ. Κανένας από εμάς που γκρινιάζουμε δεν έχει περάσει έστω και μία μέρα που να σκέφτεται αν θα έχει να φάει αύριο. όλων τα ψυγεία είναι γεμάτα, και αφού είναι, δεν υπάρχει λόγος να γκρινιάζουμε.
Όχι, δεν μιλάω από την σκοπιά κάποιου ηλίθιου βρωμοχίπη που λέει να παρατήσουμε κάθε ίχνος αστικής ζωής και να τρέξουμε στα λιβάδια με την αγάπη και τη ειρήνη να μας συνοδεύουν. Κ εγώ καταναλώνω , κ εγώ στερούμαι κ εγώ γκρινιάζω. Μια μέρα όμως που έκανα άσκοπα ζάπινγκ στα δελτία ειδήσεων ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια πράγματα, ένιωσα θυμό και όχι απέναντι σε αυτούς, αλλά θυμό προς τον εαυτό μου. Θύμωσα γιατί άφησα αυτά τα άτομα, αυτές τις πολιτικές, αυτό το σύστημα να με επηρεάσει και να ορίσει την ζωή μου. Συνειδητοποιώ λοιπόν ότι δεν πρέπει να πέσω σε αυτό το τρυπάκι, μπορώ να ζήσω και με πολύ λιγότερα, πιο ευτυχισμένα και πιο ολοκληρωμένα και αυτό θα είναι η μεγαλύτερη νίκη απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα. Το χρήμα και όλα όσα αποκτώνται με αυτό , είναι ύλη. Ας σκεφτεί ο καθένας από μας πότε κάτι υλικό του χάρισε στιγμές πραγματικής ευτυχίας. Ο δρόμος για την ευτυχία βρίσκεται μπροστά μας, απλά είναι καλυμμένος με ένα μάτσο σαβούρες τις οποίες θα πρέπει να παραμερίσουμε , και περιλαμβάνει την οικογένεια, τους φίλους, τον εαυτό μας και πολλά πολλά ακόμη.
