Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Δύο Γάιδαροι μαλώνανε...

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου.

   Πρέπει να πω πως περίμενα με πολύ μεγάλη περιέργεια να δω πως θα εξελισσόταν αυτή η μέρα. Έπειτα από κάποιες εβδομάδες πτώσης των κινητοποιήσεων, οργανώνεται μια δυναμικότατη απεργία που συγκέντρωσε πρωτοφανή αριθμό διαδηλωτών. Βλέποντας τα πρώτα πλάνα απο την τηλεόραση δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ,μετά απο τόσο καιρό κατάφερε να συγκροτηθεί κάτι τόσο μαζικό, μια κοινωνία οργισμένη, δυναμική , που δείχνει με τον πιο έμπρακτο τρόπο την αγανάκτησή της.

   Έτσι λοιπόν, περίμενα ότι και η δεύτερη μέρα θα είναι ακόμα καλύτερη και όντως έτσι ξεκίνησε. Είμαστε όμως Ελλάδα και κάτι τέτοιο είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Μέσα σε κάποια ώρα ξεκίνησαν  τα γνωστά επεισόδια απο τους γνωστούς άγνωστους. Βάλε λίγους προβοκάτορες, λίγα χουλιγκάνια, λίγα 16χρονα ψευτομπαχαλάκια κ αμέσως θα έχεις μια ομάδα ΗΛΙΘΙΩΝ που κάθε φορά καταφέρνει να γαμάει το κίνημα. Αυτήν την φορά όμως το παρατράβηξε, δεν δικαιολογείται, όποια και να είναι η αφορμή, η επίθεση με πέτρες και μπουκάλια προς κάποιον άλλον διαδηλωτή.

Για να πάρουμε τα γεγονότα απο την αρχή. Το ΠΑΜΕ ως συνήθως κατέβηκε μόνο του στην διαδήλωση, παραμένοντας όμως στο Σύνταγμα μαζί με τους υπόλοιπους  διαδηλωτές (μπράβο γ αυτό). οι πρώτες ταραχές ξεκίνησαν όταν μέλη του ΠΑΜΕ περιφρουρούσαν την Βουλή μη αφήνοντας κόσμο να περάσει, κ εδώ ήταν το λάθος τους. ΔΕΝ και το τονίζω ΔΕΝ προσπαθούμε να επιβάλουμε στο κίνημα τα δικά μας χαρακτηριστικά, συμμετέχουμε σε αυτό στον βαθμό που μας εκφράζει και προσπαθούμε να συνδιαμορφώσουμε.

  Με βάση την παραπάνω αφορμή ξεκίνησαν οι διαπληκτισμοί προκαλώντας τεράστια ένταση και καταλήγοντας σε ανοιχτές συγκρούσεις μεταξύ ΠΑΜΕ και κουκουλοφόρων. Προσωπικά διαφωνώ κάθετα και με τους δύο χώρους αλλά όποιες κ αν είναι οι διαφωνίες, γαμώτο, δεν επιλέγεις να παίξεις ξύλο σε μια τέτοια μέρα και μάλιστα έξω απο την Βουλή την στιγμή που συμβαίνουν 100 φορές πιο σημαντικά πράγματα απο τα ηλίθια κολλήματα σου. Θες να σπάσεις ΠΑΜίτες στο ξύλο? Συγκράτησε λίγο την "φοβερή αντιδραστικότητά σου" για άλλη ώρα και άλλο μέρος χωρίς να εμπλέκεις τον κόσμο που βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί και ίσως να έχει διαφορετική αντίληψη από σένα, κάτι βέβαια που αδυνατείς ή μάλλον δεν θέλεις να καταλάβεις.

   Ξέρεις τι με τσαντίζει περισσότερο? Δεν μπορώ να ακούω από άτομα σαν εσένα αγαπητέ μου κουκουλοφόρε, να κράζεις φασίστες την στιγμή που εσύ ο ίδιος μετατρέπεσαι στα ίδια σκατά. Τα ίδια, γιατί φασίστας είναι κάποιος, που επανειλημμένα μετατρέπει κάθε διαδήλωση σε πεδίο μάχης. Υπάρχουν άτομα μέσα σε αυτήν που έχουν διαφορετικά μέσα πάλης  και δεν έχεις δικαίωμα να τους αναγκάσεις να υποστούν τα δικά σου.Την επόμενη φορά που θα κατέβεις βγάλε την μαυρίλα απο το κεφάλι (και τον εγκέφαλό σου) και δες ότι υπάρχει μία ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ που δεν θέλει να τρώει έναν τόνο χημικά για πάρτη σου. Και στο κάτω κάτω ξέρεις ότι αυτήν η δράση σου  είναι πεδίον δόξης λαμπρόν για τον κάθε προβοκάτορα ασφαλίτη που θέλει να διαλύσει την διαδήλωση, και παρόλα αυτά συνεχίζεις τροφοδοτώντας αυτό που "αντιμάχεσαι". 

Θα μπορούσα να πω άπειρα ακόμη πράγματα γ αυτόν τον χώρο, αλλά η εκτόξευση χολής σταματάει εδώ. Συμπέρασμα? 1 άνθρωπος νεκρός και 40 τραυματίες. 


Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

...και δεν γυρίσατε ποτέ

Ήταν Κυριακή βράδυ, μία ακόμη από αυτές τις απαίσιες Κυριακές που γυρνάς μέσα στο σπίτι κ δεν έχεις τι να κάνεις. Σας έβλεπα που τρέχατε γ να ετοιμάσετε τα πράγματά σας, μια μικρή βαλίτσα και λίγα ρούχα, έτσι κ αλλιώς δεν θα ήταν για πολλές μέρες. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα είχατε επιστρέψει.

Σας είχα γράψει και δύο cd για τον δρόμο, είναι μεγάλη η απόσταση και θέλατε να ακούτε κάτι. Ήταν απ΄πο μια συλλογή που μόλις είχα κατεβάσει. καθόμουν στον υπολογιστή και μου ανοίγατε το ψυγείο δείχνοντάς μου το φαγητό που μας είχατε ετοιμάσει για την εβδομάδα. μετά μου δείχνατε τα ρούχα των παιδιών γ να τους ντύνω πριν πάνε σχολείο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που φεύγατε σκεφτόμουν, τα έχω ξανακάνει αυτά. Πέντε μέρες λείπατε και μετά επιστρέφατε.

Έχει πάει αργά, φωνάζατε μέχρι τελευταία στιγμή τον μικρό να κάνει τα μαθήματά του γιατί ως συνήθως ποτέ δεν τελειώνει στην ώρα του. " τί θα κάνω με αυτό το παιδί?" λέγατε και ξαναλέγατε. Αυτός ήταν κάπου χαμένος στα παιχνίδια του, φτιάχνοντας διαστημόπλοια και δεν σας άκουγε ποτέ.

Δεν  θέλατε να φύγετε, γυρνούσατε και ξαναγυρνούσατε το σπίτι μη τυχόν κ είχατε ξεχάσει να μας ετοιμάσετε κάτι.  δεν ανησυχούσα, κ αν είχατε ξεχάσει κάτι θα το έφτιαχνα εγώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που φεύγατε.

Έχει πάει αργά και η τηλεόραση δεν έχει τίποτε ενδιαφέρον. Άλλη μια βαρετή Κυριακή έφτασε στο τέλος της. Τα παιδιά είχαν σχολείο και εσείς ταξίδι, φεύγατε ξημερώματα γιατί θέλατε να περάσετε περισσότερο χρόνο μαζί μας. Δεν νιώθατε καλά να μας αφήνετε μόνους μας το βράδυ. σκόπευα να μείνω μέχρι την επόμενη εβδομάδα για να σας δω λίγο ακόμα.

Το πρωί τα παιδιά πήγαν σχολείο, εσείς φύγατε κ εγώ ξύπνησα. Δεν γυρίσατε ποτέ.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Αγαπητέ Έλληνα

Αγαπητέ Έλληνα, αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο εξ ολοκλήρου σε σένα. Ναι, σε σένα που είσαι ένας έντιμος πολίτης, αγαπάς την μαμά πατρίδα γιατί πιστεύεις ότι είμαστε ο πιο γαμάτος λαός με την πιο γαμάτη ιστορία και το γαμάτο τζατζίκι (απαίσιο). Κάθεσαι και αναρωτιέσαι λοιπόν τώρα πως ΚΑΤΆΝΤΗΣΑΝ την όμορφη χώρα σου έτσι. "Αυτά τα γουρούνια, τα τέρατα οι πολιτικοί" λες καθώς βλέπεις τα δελτία των ειδήσεων και ξεφυσάς αγανακτισμένος.

Άκουσες ότι αυτές τις μέρες κάποιος κόσμος μαζεύεται στο Σύνταγμα για να διαδηλώσει. Στην TV  τους αποκαλούσαν Αγανακτισμένους. "Ωραία" λες, " κ εγώ αγανακτισμένος είμαι οπότε θα πάω". Πηγαίνεις λοιπόν και όντας μέσα σε ένα κλίμα οργής και αγανάκτησης επιδίδεσαι στο ομαδικό μούντζωμα της Βουλής. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα βήμα προόδου αν ζούσαμε στην εποχή των πιθήκων. Δυστυχώς όμως για σένα φίλε μου έχουμε 2011. Καθώς λοιπόν στέκεσαι εκεί μαζί με άλλους πόσους φωνάζοντας αδιάκοπα "κλέφτες κλέφτες" κάτσε πέντε λεπτά και σκέψου, πέντε λεπτά δεν χρειάζεται παραπάνω για να δεις ότι πίσω από αυτούς κρύβεσαι εσύ.
Εσύ  ήσουν αυτός που έκανες λιτανείες έξω από τα γραφεία του κάθε βουλευτή περιμένοντας να βολέψει το παιδάκι σου ή σένα κάπου στο δημόσιο.
Εσύ ήσουν αυτός που όντας μηχανικός σε υπηρεσίες  ΔΕΗ, ΔΕΥΑΛ κλπ επί χρόνια έπαιρνες μισθούς τριπλάσιους καθηγητών πανεπιστημίου. τότε όμως δεν μιλούσες γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν καλό.
Εσύ ήσουν αυτός που αγνοούσες ηθελημένα την ύπαρξη φορολογικής δήλωσης θεωρώντας τον εαυτό σου πολύ έξυπνο για να πληρώσει.
Εσύ είσαι αυτός που το ένα και μοναδικό κριτήριο για το που θα δώσεις την ψήφο σου κάθε τετραετία  είναι το που θα βολευτεί καλύτερα η ατομάρα σου.
Εσύ είσαι αυτός που στο νοσοκομείο βάζεις εκ των προτέρων στην τσέπη της νοσοκόμας χρήματα για να σε περιποιηθεί καλύτερα απο τους άλλους κοινούς θνητούς και μετά χτυπιέσαι για τα φακελάκια.

Τα "εσύ" είναι ακόμη πάρα πολλά και τα πέντε λεπτά έχουν ήδη τελειώσει. Είναι όμως αρκετά για να σε κάνουν να αναλογιστείς το μερίδιο της δικής σου ευθύνης μέσα σε όλα αυτά. Οι βουλευτές δεν είναι παρά η βιτρίνα μίας κοινωνίας που εδώ και έναν αιώνα έμαθε να λειτουργεί υπό τέτοιους όρους. μία κοινωνία που αρνείται κατηγορηματικά να συνειδητοποιήσει ότι μόνο αν  το όλον λειτουργεί αρμονικά, τότε και το κάθε άτομο επιμέρους θα λειτουργεί αρμονικά εξίσου. το λάθος είναι ότι ψάχνουμε να βρούμε ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Το κράτος είμαστε εμείς και τον εαυτό μας πρέπει πρώτα να αλλάξουμε γιατί δεν ΚΑΤΆΝΤΗΣΑΝ πέντε άτομα την χώρα έτσι, όλοι την ΚΑΤΑΝΤΉΣΑΜΕ και τώρα αποποιούμαστε κάθε ευθύνη.

Γ αυτό λοιπόν φίλε μου έτσι όπως στέκεις με το χέρι σηκωμένο, καν το μια στροφή 180 μοιρών ώστε να βλέπει την μάπα σου. Μετά κατέβασέ το και σκέψου τι μπορείς να κάνεις από εδώ και πέρα.


 















Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

θέλω, αλλά...



Παιρνοντας αφορμή απο τα τελευταία κοινωνικο-πολιτκά γεγονότα που όλοι ξέρουμε καθώς παίζουν όλη μέρα κάθε μέρα σε κάθε κανάλι, θέλω να γράψω κάτι σχετικο. Δεν θα σταθώ στο να κράξω για άλλη μια φορά το πόσο πετσιά είναι και το πόσο έχουν γαμήσει την κοινωνία με μια βροχή αντισυνταγματικών μέτρων αυτούς τους μήνες.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Χωρισμός


Χωρισμός.  Όλοι σίγουρα έχουμε βιωσει αρκετούς χωρισμους κατά την διάρκεια της ζωής μας. Έχουμε χωρίσει από φίλους, γονείς ,συντρόφους. Τον κάθε χωρισμό τον βιώνουμε διφορετικά και σε κάθε περίπτωση ο πόνος που νιώθει κανείς είναι διαφορετικός.