Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

No money, so what?

  Τους τελευταίους μήνες , η πιθανότητα να πετύχουμε μια θετική ή έστω ελπιδοφόρα είδηση
ανοίγοντας την τηλεόραση είναι τόσο σπάνια όσο το να δούμε τον Ομπάμα να κυβερνά πραγματικά την Αμερική, δηλαδή καμία. Ε λοιπόν έχω κ εγώ μια είδηση να ανακοινώσω : ΒΑΡΕΘΗΚΑ να με τρομοκρατούν επί μήνες για το αν θα καταφέρουν να σώσουν μια ήδη χρεοκοπημένη χώρα και κατ επέκταση ένα χρεοκοπημένο σύστημα, ΒΑΡΕΘΗΚΑ να βλέπω συνεχώς ανίκανους να εναλλάσσονται στην εξουσία με πρώτη προτεραιότητα να ικανοποιήσουν την προσωπική τους καύλα ( Άδωνις Γεωργιάδης, τα λόγια είναι περιττά). ΒΑΡΕΘΗΚΑ  το ψευτοδίλημμα του μέσα ή έξω από το ευρώ. ΒΑΡΕΘΗΚΑ να βλέπω στον δρόμο κόσμο να κλαίγεται και να μιζεριάζει. 

  Ξέρετε ποιο είναι το ηλίθιο σε όλα αυτά? Όλη  φασαρία γίνεται γύρω από το χρήμα. Ανήκουμε σε μία υπέρ καταναλωτική κοινωνία που έχει βάλει το χρήμα πιο πάνω από την ζωή της, και τώρα που το στερείται, έχει πελαγώσει. Ναι, μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, ναι πληρώνουμε άδικους φόρους , ναι η τιμή της θέρμανσης έχει φτάσει στα ύψη. Όλα αυτά φαίνονται πολύ ζοφερά αλλά πιο ζοφερό είναι το γεγονός ότι όλη αυτή η κρίση έχει πολύ χειρότερη επίπτωση στην ψυχολογία μας παρά στην τσέπη μας. Ας το πάρουμε χαμπάρι : ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΗΜΑ , που έρχεται και φεύγει. Μπορούμε κάλλιστα να ζήσουμε με ελάχιστο από αυτό, όσο και αν καταναλωτικές εκστρατείες χρόνων  προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

  Δεν μπορούμε να συντηρήσουμε δύο αυτοκίνητα? Ας έχουμε τότε το ένα. Δν μπορούμε να πάμε για ψώνια 7 φορές τον μήνα? Ας πάμε 1 ή ακόμη και καμία. Δεν μπορούμε να βγαίνουμε στα club  και τα μπουζούκια της παραλιακής σε μία ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια να το παίξουμε large τύποι? Ε ας μην πάμε καθόλου ( θα γλιτώσουμε έτσι και από τις κακόγουστες διαφημίσεις τους). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλες αυτές οι ανάγκες που νιώθουμε να στερούμαστε δεν είναι πραγματικές, αλλά επίπλαστες και επαναλαμβάνω, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΗΜΑ. Κανένας από εμάς που γκρινιάζουμε δεν έχει περάσει έστω και μία μέρα που να σκέφτεται αν θα έχει να φάει αύριο. όλων τα ψυγεία είναι γεμάτα, και αφού είναι, δεν υπάρχει λόγος να γκρινιάζουμε. 

  Όχι, δεν μιλάω από την σκοπιά κάποιου ηλίθιου βρωμοχίπη που λέει να παρατήσουμε κάθε ίχνος αστικής ζωής και να τρέξουμε στα λιβάδια με την αγάπη και τη ειρήνη να μας συνοδεύουν. Κ εγώ καταναλώνω , κ εγώ στερούμαι κ εγώ γκρινιάζω. Μια μέρα όμως που έκανα άσκοπα ζάπινγκ στα δελτία ειδήσεων ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια πράγματα, ένιωσα θυμό και όχι απέναντι σε αυτούς, αλλά θυμό προς τον εαυτό μου. Θύμωσα γιατί άφησα αυτά τα άτομα, αυτές τις πολιτικές, αυτό το σύστημα να με επηρεάσει και να ορίσει την ζωή μου. Συνειδητοποιώ λοιπόν ότι δεν πρέπει να πέσω σε αυτό το τρυπάκι, μπορώ να ζήσω και με πολύ λιγότερα, πιο ευτυχισμένα και πιο ολοκληρωμένα και αυτό θα είναι η μεγαλύτερη νίκη απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα. Το χρήμα και όλα όσα αποκτώνται με αυτό , είναι ύλη. Ας σκεφτεί ο καθένας από μας πότε κάτι υλικό του χάρισε στιγμές πραγματικής ευτυχίας. Ο δρόμος για την ευτυχία βρίσκεται μπροστά μας, απλά είναι καλυμμένος με ένα μάτσο σαβούρες τις οποίες θα πρέπει να παραμερίσουμε , και περιλαμβάνει την οικογένεια, τους φίλους, τον εαυτό μας  και πολλά πολλά ακόμη.



Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Δύο Γάιδαροι μαλώνανε...

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου.

   Πρέπει να πω πως περίμενα με πολύ μεγάλη περιέργεια να δω πως θα εξελισσόταν αυτή η μέρα. Έπειτα από κάποιες εβδομάδες πτώσης των κινητοποιήσεων, οργανώνεται μια δυναμικότατη απεργία που συγκέντρωσε πρωτοφανή αριθμό διαδηλωτών. Βλέποντας τα πρώτα πλάνα απο την τηλεόραση δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ,μετά απο τόσο καιρό κατάφερε να συγκροτηθεί κάτι τόσο μαζικό, μια κοινωνία οργισμένη, δυναμική , που δείχνει με τον πιο έμπρακτο τρόπο την αγανάκτησή της.

   Έτσι λοιπόν, περίμενα ότι και η δεύτερη μέρα θα είναι ακόμα καλύτερη και όντως έτσι ξεκίνησε. Είμαστε όμως Ελλάδα και κάτι τέτοιο είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Μέσα σε κάποια ώρα ξεκίνησαν  τα γνωστά επεισόδια απο τους γνωστούς άγνωστους. Βάλε λίγους προβοκάτορες, λίγα χουλιγκάνια, λίγα 16χρονα ψευτομπαχαλάκια κ αμέσως θα έχεις μια ομάδα ΗΛΙΘΙΩΝ που κάθε φορά καταφέρνει να γαμάει το κίνημα. Αυτήν την φορά όμως το παρατράβηξε, δεν δικαιολογείται, όποια και να είναι η αφορμή, η επίθεση με πέτρες και μπουκάλια προς κάποιον άλλον διαδηλωτή.

Για να πάρουμε τα γεγονότα απο την αρχή. Το ΠΑΜΕ ως συνήθως κατέβηκε μόνο του στην διαδήλωση, παραμένοντας όμως στο Σύνταγμα μαζί με τους υπόλοιπους  διαδηλωτές (μπράβο γ αυτό). οι πρώτες ταραχές ξεκίνησαν όταν μέλη του ΠΑΜΕ περιφρουρούσαν την Βουλή μη αφήνοντας κόσμο να περάσει, κ εδώ ήταν το λάθος τους. ΔΕΝ και το τονίζω ΔΕΝ προσπαθούμε να επιβάλουμε στο κίνημα τα δικά μας χαρακτηριστικά, συμμετέχουμε σε αυτό στον βαθμό που μας εκφράζει και προσπαθούμε να συνδιαμορφώσουμε.

  Με βάση την παραπάνω αφορμή ξεκίνησαν οι διαπληκτισμοί προκαλώντας τεράστια ένταση και καταλήγοντας σε ανοιχτές συγκρούσεις μεταξύ ΠΑΜΕ και κουκουλοφόρων. Προσωπικά διαφωνώ κάθετα και με τους δύο χώρους αλλά όποιες κ αν είναι οι διαφωνίες, γαμώτο, δεν επιλέγεις να παίξεις ξύλο σε μια τέτοια μέρα και μάλιστα έξω απο την Βουλή την στιγμή που συμβαίνουν 100 φορές πιο σημαντικά πράγματα απο τα ηλίθια κολλήματα σου. Θες να σπάσεις ΠΑΜίτες στο ξύλο? Συγκράτησε λίγο την "φοβερή αντιδραστικότητά σου" για άλλη ώρα και άλλο μέρος χωρίς να εμπλέκεις τον κόσμο που βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί και ίσως να έχει διαφορετική αντίληψη από σένα, κάτι βέβαια που αδυνατείς ή μάλλον δεν θέλεις να καταλάβεις.

   Ξέρεις τι με τσαντίζει περισσότερο? Δεν μπορώ να ακούω από άτομα σαν εσένα αγαπητέ μου κουκουλοφόρε, να κράζεις φασίστες την στιγμή που εσύ ο ίδιος μετατρέπεσαι στα ίδια σκατά. Τα ίδια, γιατί φασίστας είναι κάποιος, που επανειλημμένα μετατρέπει κάθε διαδήλωση σε πεδίο μάχης. Υπάρχουν άτομα μέσα σε αυτήν που έχουν διαφορετικά μέσα πάλης  και δεν έχεις δικαίωμα να τους αναγκάσεις να υποστούν τα δικά σου.Την επόμενη φορά που θα κατέβεις βγάλε την μαυρίλα απο το κεφάλι (και τον εγκέφαλό σου) και δες ότι υπάρχει μία ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ που δεν θέλει να τρώει έναν τόνο χημικά για πάρτη σου. Και στο κάτω κάτω ξέρεις ότι αυτήν η δράση σου  είναι πεδίον δόξης λαμπρόν για τον κάθε προβοκάτορα ασφαλίτη που θέλει να διαλύσει την διαδήλωση, και παρόλα αυτά συνεχίζεις τροφοδοτώντας αυτό που "αντιμάχεσαι". 

Θα μπορούσα να πω άπειρα ακόμη πράγματα γ αυτόν τον χώρο, αλλά η εκτόξευση χολής σταματάει εδώ. Συμπέρασμα? 1 άνθρωπος νεκρός και 40 τραυματίες. 


Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

...και δεν γυρίσατε ποτέ

Ήταν Κυριακή βράδυ, μία ακόμη από αυτές τις απαίσιες Κυριακές που γυρνάς μέσα στο σπίτι κ δεν έχεις τι να κάνεις. Σας έβλεπα που τρέχατε γ να ετοιμάσετε τα πράγματά σας, μια μικρή βαλίτσα και λίγα ρούχα, έτσι κ αλλιώς δεν θα ήταν για πολλές μέρες. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα είχατε επιστρέψει.

Σας είχα γράψει και δύο cd για τον δρόμο, είναι μεγάλη η απόσταση και θέλατε να ακούτε κάτι. Ήταν απ΄πο μια συλλογή που μόλις είχα κατεβάσει. καθόμουν στον υπολογιστή και μου ανοίγατε το ψυγείο δείχνοντάς μου το φαγητό που μας είχατε ετοιμάσει για την εβδομάδα. μετά μου δείχνατε τα ρούχα των παιδιών γ να τους ντύνω πριν πάνε σχολείο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που φεύγατε σκεφτόμουν, τα έχω ξανακάνει αυτά. Πέντε μέρες λείπατε και μετά επιστρέφατε.

Έχει πάει αργά, φωνάζατε μέχρι τελευταία στιγμή τον μικρό να κάνει τα μαθήματά του γιατί ως συνήθως ποτέ δεν τελειώνει στην ώρα του. " τί θα κάνω με αυτό το παιδί?" λέγατε και ξαναλέγατε. Αυτός ήταν κάπου χαμένος στα παιχνίδια του, φτιάχνοντας διαστημόπλοια και δεν σας άκουγε ποτέ.

Δεν  θέλατε να φύγετε, γυρνούσατε και ξαναγυρνούσατε το σπίτι μη τυχόν κ είχατε ξεχάσει να μας ετοιμάσετε κάτι.  δεν ανησυχούσα, κ αν είχατε ξεχάσει κάτι θα το έφτιαχνα εγώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που φεύγατε.

Έχει πάει αργά και η τηλεόραση δεν έχει τίποτε ενδιαφέρον. Άλλη μια βαρετή Κυριακή έφτασε στο τέλος της. Τα παιδιά είχαν σχολείο και εσείς ταξίδι, φεύγατε ξημερώματα γιατί θέλατε να περάσετε περισσότερο χρόνο μαζί μας. Δεν νιώθατε καλά να μας αφήνετε μόνους μας το βράδυ. σκόπευα να μείνω μέχρι την επόμενη εβδομάδα για να σας δω λίγο ακόμα.

Το πρωί τα παιδιά πήγαν σχολείο, εσείς φύγατε κ εγώ ξύπνησα. Δεν γυρίσατε ποτέ.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Αγαπητέ Έλληνα

Αγαπητέ Έλληνα, αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο εξ ολοκλήρου σε σένα. Ναι, σε σένα που είσαι ένας έντιμος πολίτης, αγαπάς την μαμά πατρίδα γιατί πιστεύεις ότι είμαστε ο πιο γαμάτος λαός με την πιο γαμάτη ιστορία και το γαμάτο τζατζίκι (απαίσιο). Κάθεσαι και αναρωτιέσαι λοιπόν τώρα πως ΚΑΤΆΝΤΗΣΑΝ την όμορφη χώρα σου έτσι. "Αυτά τα γουρούνια, τα τέρατα οι πολιτικοί" λες καθώς βλέπεις τα δελτία των ειδήσεων και ξεφυσάς αγανακτισμένος.

Άκουσες ότι αυτές τις μέρες κάποιος κόσμος μαζεύεται στο Σύνταγμα για να διαδηλώσει. Στην TV  τους αποκαλούσαν Αγανακτισμένους. "Ωραία" λες, " κ εγώ αγανακτισμένος είμαι οπότε θα πάω". Πηγαίνεις λοιπόν και όντας μέσα σε ένα κλίμα οργής και αγανάκτησης επιδίδεσαι στο ομαδικό μούντζωμα της Βουλής. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα βήμα προόδου αν ζούσαμε στην εποχή των πιθήκων. Δυστυχώς όμως για σένα φίλε μου έχουμε 2011. Καθώς λοιπόν στέκεσαι εκεί μαζί με άλλους πόσους φωνάζοντας αδιάκοπα "κλέφτες κλέφτες" κάτσε πέντε λεπτά και σκέψου, πέντε λεπτά δεν χρειάζεται παραπάνω για να δεις ότι πίσω από αυτούς κρύβεσαι εσύ.
Εσύ  ήσουν αυτός που έκανες λιτανείες έξω από τα γραφεία του κάθε βουλευτή περιμένοντας να βολέψει το παιδάκι σου ή σένα κάπου στο δημόσιο.
Εσύ ήσουν αυτός που όντας μηχανικός σε υπηρεσίες  ΔΕΗ, ΔΕΥΑΛ κλπ επί χρόνια έπαιρνες μισθούς τριπλάσιους καθηγητών πανεπιστημίου. τότε όμως δεν μιλούσες γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν καλό.
Εσύ ήσουν αυτός που αγνοούσες ηθελημένα την ύπαρξη φορολογικής δήλωσης θεωρώντας τον εαυτό σου πολύ έξυπνο για να πληρώσει.
Εσύ είσαι αυτός που το ένα και μοναδικό κριτήριο για το που θα δώσεις την ψήφο σου κάθε τετραετία  είναι το που θα βολευτεί καλύτερα η ατομάρα σου.
Εσύ είσαι αυτός που στο νοσοκομείο βάζεις εκ των προτέρων στην τσέπη της νοσοκόμας χρήματα για να σε περιποιηθεί καλύτερα απο τους άλλους κοινούς θνητούς και μετά χτυπιέσαι για τα φακελάκια.

Τα "εσύ" είναι ακόμη πάρα πολλά και τα πέντε λεπτά έχουν ήδη τελειώσει. Είναι όμως αρκετά για να σε κάνουν να αναλογιστείς το μερίδιο της δικής σου ευθύνης μέσα σε όλα αυτά. Οι βουλευτές δεν είναι παρά η βιτρίνα μίας κοινωνίας που εδώ και έναν αιώνα έμαθε να λειτουργεί υπό τέτοιους όρους. μία κοινωνία που αρνείται κατηγορηματικά να συνειδητοποιήσει ότι μόνο αν  το όλον λειτουργεί αρμονικά, τότε και το κάθε άτομο επιμέρους θα λειτουργεί αρμονικά εξίσου. το λάθος είναι ότι ψάχνουμε να βρούμε ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Το κράτος είμαστε εμείς και τον εαυτό μας πρέπει πρώτα να αλλάξουμε γιατί δεν ΚΑΤΆΝΤΗΣΑΝ πέντε άτομα την χώρα έτσι, όλοι την ΚΑΤΑΝΤΉΣΑΜΕ και τώρα αποποιούμαστε κάθε ευθύνη.

Γ αυτό λοιπόν φίλε μου έτσι όπως στέκεις με το χέρι σηκωμένο, καν το μια στροφή 180 μοιρών ώστε να βλέπει την μάπα σου. Μετά κατέβασέ το και σκέψου τι μπορείς να κάνεις από εδώ και πέρα.


 















Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

θέλω, αλλά...



Παιρνοντας αφορμή απο τα τελευταία κοινωνικο-πολιτκά γεγονότα που όλοι ξέρουμε καθώς παίζουν όλη μέρα κάθε μέρα σε κάθε κανάλι, θέλω να γράψω κάτι σχετικο. Δεν θα σταθώ στο να κράξω για άλλη μια φορά το πόσο πετσιά είναι και το πόσο έχουν γαμήσει την κοινωνία με μια βροχή αντισυνταγματικών μέτρων αυτούς τους μήνες.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Χωρισμός


Χωρισμός.  Όλοι σίγουρα έχουμε βιωσει αρκετούς χωρισμους κατά την διάρκεια της ζωής μας. Έχουμε χωρίσει από φίλους, γονείς ,συντρόφους. Τον κάθε χωρισμό τον βιώνουμε διφορετικά και σε κάθε περίπτωση ο πόνος που νιώθει κανείς είναι διαφορετικός. 

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

My friend, trust me


Εμπιστοσύνη, μία λέξη που ακούγεται αρκετά συχνά αλλά  λίγοι  από  μας νομίζω πως ξέρουν πραγματικά τι σημαίνει. Η εμπιστοσύνη επηρεάζει πολλές πτυχές της ζωής μας, στον εαυτό μας, στις σχέσεις, στην φιλία. Εγώ θα σταθώ περισσότερο στο τελευταίο και στο αν και κατά πόσο είμαστε σε θέση να εμπιστευτούμε τον άλλο.

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

18 and bored.

   Η συχνότερη απάντηση που παίρνω από φίλους και όχι μόνο στην τυπική ερώτηση "τι κάνεις;", είναι "καλά μωρέ βαριέμαι". Βαριέμαι να βγώ, βαριέμαι να διαβάσω, βαριέμαι να περιποιηθώ τον εαυτό μου, βαριέμαι ακόμα και να φλερτάρω.

   Δεν είναι λίγο αντιφατικό να αισθάνεται κανείς έτσι ενώ είναι μόλις 18; Πλήττουμε, αισθανόμαστε ότι δεν μας εξιτάρει  τίποτα πια και  όλα μετατρέπονται σε μια ανιαρή καθημερινότητα. Ψάχνουμε να βρούμε ένα νόημα, μια πηγή ευτυχίας αλλά όλα μας φαίνονται ότι έχουν χάσει την μαγεία τους. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο και πόσο μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι τα ποσοστά των ατόμων αυτών αυξάνονται με τον καιρό. Αλλά τα συναισθήματα των ανθρώπων δεν ξεφυτρώνουν έτσι, σαν τα ραδίκια,αλλά προκύπτουν από κάποια γεγονότα και βιώματα.

  Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.Οι περισσότεροι από μας ξεκίνησαν  να βγαίνουν , να αποκτούν τις πρώτες εμπειρίες από την εφηβεία, δηλαδή σε μια ηλικία πάνω κάτω 15 χρονών.Κάθε εμπειρία φαινόταν ξεχωριστή,  ποτά , τσιγάρα, τακούνια, sex, όλα ήταν πράγματα που θέλαμε να ανακαλύψουμε. Το θέμα είναι όμως , μήπως ήταν πολύ νωρίς για όλα αυτά; Συχνά ακούγαμε την μάνα μας να λέει " άμα τα κάνεις όλα τώρα τί θα έχεις να ζήσεις μετά;" και εμείς την θεωρούσαμε γραφική μέχρι αηδίας.
 Πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι να καταλάβω την σημασία της πρότασης αυτής και να αναγνωρίσω πόσο δίκαιο είχε. Πράγματι, θα ήθελα να κρατήσω την παιδικότητά μου περισσότερο και να μην είχα κάνει πράγματα τα οποία δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να επεξεργαστώ και να καταλάβω γιατί τα κάνω.
 
  Τι μπορεί να κάνει κανείς όμως τώρα μια που οι  επιλογές του παρελθόντος δεν γίνεται να αλλάξουν; Πως μπορεί να καταπολεμήσει την ανία; Πρώτα απ όλα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο ξενύχτια και καφρίλες, υπάρχουν πολλές, πολλές επιλογές οι οποίες μπορούν να μας δώσουν ποιοτικό χρόνο. Αυτή η περίοδος είναι μια καλή ευκαιρία, από την στιγμή που έχουμε πλέον ξεκαθαρίζει τι θέλουμε, για να κάνουμε ένα restart  στην ζωή μας και να δούμε τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική. Έχονας δίπλα μας τα άτομα που έχουμε επιλέξει,  θα εκπλαγούμε όταν διαπιστώσουμε ότι μια απλή βόλτα στην πλατεία ή ένα χαλαρό βραδάκι με μύρες μρορούν να μας κάνουν να νιώσουμε πραγματικά γεμάτοι. Γιατί καμία φορά η χαρά βρίσκεται σε μικροπράγματα, τα οποία συνίθως παραβλέπουμε γιατί δεν έχουμε την ωριμότητα να τα αναγνωρίσουμε.







Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

style in line

Ανοίγοντας την τηλεόραση τα   πρωινά βλέπω το ίδιο μοτίβο να κυριαρχεί σε όποιο κανάλι και αν γυρίσω : μια ξανθιά (κατά προτίμηση βαμμένη)  χαζοχαρούμενη  και από δίπλα της ένας τυπάκος με γυαλιά που νομίζει ότι έχει χιούμορ. Τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ στην συνέχεια καθώς περπατώντας στον δρόμο   βλέπω εκατοντάδες παρόμοιες κοπελίτσες που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από εργοστάσιο μαζικής παραγωγής,  τσάντα κρατημένη με τον ίδιο περίοπτο τρόπο, γυαλιά ηλίου και  ίδιες μποτούλες  ( συγκεκριμένα Ugg). Οκ, γνωρίζω ότι ο άνθρωπος έχει την τάση να μιμείται τους γύρω του αλλά μήπως έχει παραγίνει το κακό;! Εκπλήσσομαι με τον αριθμό των ατόμων  οι οποίοι είναι έτοιμοι να δεχθούν και να ακολουθήσουν οποιοδήποτε πρότυπο  lifestyle  προωθείται από την tv και όχι μόνο. Με τον όρο lifestyle αναφερόμαστε εδώ σε  έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής ο οποίος περιλαμβάνει μουσική, διασκέδαση, fashion icons κλπ., πράγματα τα οποία κυρίως πηγάζουν από την αμερικάνικη κουλτούρα που υπερισχύει έναντι των υπολοίπων στις σύγχρονες κοινωνίες .


Ο 21ος αιώνας χαρακτηρίζεται  ως αιώνας του υπέρ-καταναλωτισμού και αυτό γιατί τις τελευταίες δεκαετίες   έχει καταστεί δυνατή η μαζική παραγωγή και σχεδόν αμέσως η ανάπτυξη  τρόπων για την «σωστή» διαχείριση και προώθηση των προϊόντων προς στο κοινό. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των μέσων επικοινωνίας οδήγησαν στην εμπορευματοποίηση πολλών πτυχών του πολιτισμού και ταυτόχρονα στην κατασκευή ενός lifestyle με εμφανές καταναλωτικό προφίλ  το οποίο είναι προορισμένο να βρει μαζική απήχηση.  Το χολιγουντιανό star system  είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πρακτικής καθώς  αποτελεί  μια βιομηχανία η οποία «επιβάλλει» τα δικά της πρότυπα  στον υπόλοιπο κόσμο. Trendy it girls, extravaganzas του θεάματος, δήθεν style icons λανσάρουν ένα προϊόν το οποίο τρέχουν όλες, αποτυχημένα συνήθως, να μιμηθούν. Σειρές τύπου sex and the city προβάλλουν μια γυναίκα καταναλώτρια  που υποκλίνεται μπροστά σε ένα επώνυμο ζευγάρι παπούτσια ενώ κρατάει σαν λάβαρο την  τσάντα που μόλις αγόρασε και όλα αυτά μέσα σε έναν γυάλινο κόσμο που απέχει χιλιόμετρα από την πραγματικότητα . Έτσι δεν είναι λίγες εκείνες  που έφτασαν  να θαυμάζουν την Paris Hilton και να πιστεύουν πως μια Louis  ( ή έστω μία απομίμηση)  θα τους χαρίσει τον πολυπόθητο  «αέρα» που επιθυμούν.

 Είναι λίγο αστείο να σκέφτεται κανείς ότι υπάρχει κόσμος ο οποίος πασχίζει τόσο πολύ να ξεχωρίσει ,να τραβήξει την προσοχή και στο τέλος το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει μία πιστή αντιγραφή άλλων ομοίων του οι οποίοι με την σειρά τους προσπαθούσαν για το ίδιο. Η μαζικοποιημένη νοοτροπία  γίνεται εμφανής παντού, στα ρούχα, στα μαλλιά, στην διασκέδαση, ακόμα  και στην συμπεριφορά (haagen dazs και μελό ταινίες  στον καναπέ όταν μας φτύνει το αγόρι). Υπάρχει τίποτα αυθεντικό σε όλα αυτά; Κάνουν ποτέ κάτι επειδή είναι επιλογή τους και όχι επειδή τους το επιβάλλει μια ψευτοκουλτούρα;

Όλοι γινόμαστε καθημερινά δέκτες αυτής της πολιτισμικής επιβολής αλλά η ουσία έγκειται στην αντιστάσεις του καθενός, στο εάν και κατά πόσο διαθέτει την ανάλογη κουλτούρα ώστε να μην άγεται και φέρεται  από την αγορά και να μπορέσει να  διατηρήσει την διαφορετικότητά του, γιατί η διαφορετικότητα αυτή είναι που κάνει κάποιον να ξεχωρίζει και να παραμένει αυθεντικός όχι μόνο στο στυλ αλλά και σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί μία προσωπικότητα η οποία με  την αυθεντικότητα και την εκκεντρική οπτική  της  κατάφερε να επηρεάσει τον διεθνή χώρο της μόδας και όχι μόνο. Αναφέρομαι στην 88χρονη σήμερα Iris  Apfel,  η οποία δικαίως έχει χαρακτηριστεί ιέρεια του στυλ καθώς  αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς σχεδιαστές , έχει φιλοξενηθεί στις σελίδες των περιοδικών Vogue και new york times , έχει τοποθετηθεί κούκλα της στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων Barneys ενώ το Ινστιτούτο Κοστουμιών του Μητροπολιτικού  Μουσείου, φιλοξένησε 80 κομμάτια από την τεράστια γκαρνταρόμπα της. Η Apfel  έχει δηλώσει ότι αρνείται να δώσει 700 ευρώ για μια τσάντα, όπως και όχι παραπάνω από 15 δολάρια για ένα τζιν παντελόνι (!) υποστηρίζοντας ότι η  μαγεία βρίσκεται στο να ψάχνει κανείς ρούχα σε προσιτές τιμές και να συνθέτει ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο style.
                                                                                                                     

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Φοιτητής, ε και?

    Η ώρα είναι 04.40 και προσπαθώ μάταια να ζεστάνω κάτι κεφτεδάκια πάνω σε ένα επαγωγικό τηγάνι. Ναι είμαι φοιτήτρια και μένω μόνη μου. "Wow" θα πει τώρα κάποιος , "γαμάτα",  "η φοιτητική ζωή είναι η καλύτερη!", είσαι πολύ τυχερή που μένεις μόνη σου και κάνεις ότι γουστάρεις" κ.λ.π , κ.λ.π.
     Αυτές είναι κάποιες φράσεις που  ακούω πολύ συχνά.Όσο ήμουν ακόμα σχολείο άκουγα τους πάντες καθηγητές και μη ,σε μια προσπάθεια  να χρυσώσουν το χάπι των Πανελληνίων, να μας περιγράφουν ποοοοοοοόσο υπέροχη θα γίνει η ζωή μας μετά το λύκειο καθώς θα "αποκαλούμαστε" πλέον φοιτητές και αυτό τα λέει όλα, καφέδες ,ξενύχτια, διάβασμα 0. Εμείς τα ακούγαμε και χαιρόμασταν ελπίζοντας να ζήσουμε σύντομα αυτήν την λαμπρή περίοδο της ζωής μας.
    Όλα τα παραπάνω περιγράφουν ένα ΗΛΙΘΙΟ κλισέ που έχει σχηματιστεί για την φοιτητική περίοδο. Αν ακούσω έναν ακόμα να μου πει "πόσο γαμάτη είναι η φοιτητική ζωή" θα του ρίξω μπουνιά. Τα χρόνια αυτά έχουν εξιδανικευτεί τόσο που δίνουν την εντύπωση στον καθέναν μας ότι πρέπει να ζει όλες τις μέρες του  στο full χωρίς σε αυτές να χωράν στεναχώριες και τέτοια. Έλα όμως που τα συναισθήματά μας δεν λειτουργούν με χρονοδιακόπτες και πλαίσια. Όλοι μας αγχωνόμαστε να περάσουμε καλά μόνο και μόνο επειδή φέρουμε την ταμπέλα του φοιτητή, και μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα δεν έχουν την έκβαση που θέλαμε ( ή που ήθελαν οι άλλοι να θέλουμε) προβληματιζόμαστε. Ποιος  επιβάλλει πότε κανείς θα πρέπει να είναι ευτυχισμένος και πότε όχι;
    Πιστεύω ότι η φοιτητική περίοδος είναι απλά ένα προνομιακό πεδίο όπου μπορεί ο καθένας να επενδύσει τον χρόνο του σύμφωνα με τις προτεραιότητές του. Για κάποιους είναι η μουσική, ο αθλητισμός , το πτυχίο , ο χορός , οι ξένες γλώσσες, η ξεκούραση ενώ για κάποιους οι καφέδες. Όποιες και να είναι οι επιλογές μας δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε αυτόματα και οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο,  προβλήματα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν σε κάθε περίοδο της ζωής του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό δεν θα πρέπει να απογοητεύεται κανείς όταν δει την ροζ φουσκίτσα του να σπάει... αυτήν είναι η πραγματικότητα και δυστυχώς είναι σκληρή. Γίνεται δε ακόμα πιο σκληρή για κάποιον που περνάει από την εφηβεία στην φάση της ενηλικίωσης, και αυτός είσαι εσύ αγαπητέ μου φοιτητή.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

εισαγωγικό

hey, ύστερα από  κάποια σκέψη αποφάσισα και εγώ να ξεκινήσω ένα blog, μια ακόμη άχρηστη σελίδα που θα καταλαμβάνει έναν μικρό, μικρό χώρο στο internet. Δεν έχω ακόμα ξεκαθαρίσει την άποψή μου σχετικά με τα blogs, μπορεί ο καθένας να γράφει ελεύθερα τις σκέψεις, τις ιστορίες, τα ψυχολογικά του και να νιώθει ότι ο λόγος του μπορεί να ακουστεί. Το θέμα είναι όμως πόσο ωφέλιμη είναι τελικά η πολυφωνία αυτή; Η απόλυτη ελευθερία του λόγου πέρα από τα θετικά έχει σίγουρα και κάποιες αρνητικές πτυχές. Η παραπληροφόρηση, η συκοφαντία, οι ανυπόγραφες "δηλώσεις" είναι κάποιες αρνητικές προεκτάσεις της άπλετης ελευθερίας του διαδικτύου. Η δική μας γενιά , βρίσκεται σε μια πειραματική περίοδο κατά την οποία το internet αρχίζει να μπαίνει στην καθημερινότητα των ανθρώπων και καθώς αποτελεί  κάτι το νέο απαιτείται κάποιος χρόνος μέχρι να μάθουμε πως να ανταπεξέλθουμε σε αυτό και πως να το χειριστούμε. Αυτά.