Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

My friend, trust me


Εμπιστοσύνη, μία λέξη που ακούγεται αρκετά συχνά αλλά  λίγοι  από  μας νομίζω πως ξέρουν πραγματικά τι σημαίνει. Η εμπιστοσύνη επηρεάζει πολλές πτυχές της ζωής μας, στον εαυτό μας, στις σχέσεις, στην φιλία. Εγώ θα σταθώ περισσότερο στο τελευταίο και στο αν και κατά πόσο είμαστε σε θέση να εμπιστευτούμε τον άλλο.

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

18 and bored.

   Η συχνότερη απάντηση που παίρνω από φίλους και όχι μόνο στην τυπική ερώτηση "τι κάνεις;", είναι "καλά μωρέ βαριέμαι". Βαριέμαι να βγώ, βαριέμαι να διαβάσω, βαριέμαι να περιποιηθώ τον εαυτό μου, βαριέμαι ακόμα και να φλερτάρω.

   Δεν είναι λίγο αντιφατικό να αισθάνεται κανείς έτσι ενώ είναι μόλις 18; Πλήττουμε, αισθανόμαστε ότι δεν μας εξιτάρει  τίποτα πια και  όλα μετατρέπονται σε μια ανιαρή καθημερινότητα. Ψάχνουμε να βρούμε ένα νόημα, μια πηγή ευτυχίας αλλά όλα μας φαίνονται ότι έχουν χάσει την μαγεία τους. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο και πόσο μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι τα ποσοστά των ατόμων αυτών αυξάνονται με τον καιρό. Αλλά τα συναισθήματα των ανθρώπων δεν ξεφυτρώνουν έτσι, σαν τα ραδίκια,αλλά προκύπτουν από κάποια γεγονότα και βιώματα.

  Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.Οι περισσότεροι από μας ξεκίνησαν  να βγαίνουν , να αποκτούν τις πρώτες εμπειρίες από την εφηβεία, δηλαδή σε μια ηλικία πάνω κάτω 15 χρονών.Κάθε εμπειρία φαινόταν ξεχωριστή,  ποτά , τσιγάρα, τακούνια, sex, όλα ήταν πράγματα που θέλαμε να ανακαλύψουμε. Το θέμα είναι όμως , μήπως ήταν πολύ νωρίς για όλα αυτά; Συχνά ακούγαμε την μάνα μας να λέει " άμα τα κάνεις όλα τώρα τί θα έχεις να ζήσεις μετά;" και εμείς την θεωρούσαμε γραφική μέχρι αηδίας.
 Πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι να καταλάβω την σημασία της πρότασης αυτής και να αναγνωρίσω πόσο δίκαιο είχε. Πράγματι, θα ήθελα να κρατήσω την παιδικότητά μου περισσότερο και να μην είχα κάνει πράγματα τα οποία δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να επεξεργαστώ και να καταλάβω γιατί τα κάνω.
 
  Τι μπορεί να κάνει κανείς όμως τώρα μια που οι  επιλογές του παρελθόντος δεν γίνεται να αλλάξουν; Πως μπορεί να καταπολεμήσει την ανία; Πρώτα απ όλα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο ξενύχτια και καφρίλες, υπάρχουν πολλές, πολλές επιλογές οι οποίες μπορούν να μας δώσουν ποιοτικό χρόνο. Αυτή η περίοδος είναι μια καλή ευκαιρία, από την στιγμή που έχουμε πλέον ξεκαθαρίζει τι θέλουμε, για να κάνουμε ένα restart  στην ζωή μας και να δούμε τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική. Έχονας δίπλα μας τα άτομα που έχουμε επιλέξει,  θα εκπλαγούμε όταν διαπιστώσουμε ότι μια απλή βόλτα στην πλατεία ή ένα χαλαρό βραδάκι με μύρες μρορούν να μας κάνουν να νιώσουμε πραγματικά γεμάτοι. Γιατί καμία φορά η χαρά βρίσκεται σε μικροπράγματα, τα οποία συνίθως παραβλέπουμε γιατί δεν έχουμε την ωριμότητα να τα αναγνωρίσουμε.







Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

style in line

Ανοίγοντας την τηλεόραση τα   πρωινά βλέπω το ίδιο μοτίβο να κυριαρχεί σε όποιο κανάλι και αν γυρίσω : μια ξανθιά (κατά προτίμηση βαμμένη)  χαζοχαρούμενη  και από δίπλα της ένας τυπάκος με γυαλιά που νομίζει ότι έχει χιούμορ. Τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ στην συνέχεια καθώς περπατώντας στον δρόμο   βλέπω εκατοντάδες παρόμοιες κοπελίτσες που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από εργοστάσιο μαζικής παραγωγής,  τσάντα κρατημένη με τον ίδιο περίοπτο τρόπο, γυαλιά ηλίου και  ίδιες μποτούλες  ( συγκεκριμένα Ugg). Οκ, γνωρίζω ότι ο άνθρωπος έχει την τάση να μιμείται τους γύρω του αλλά μήπως έχει παραγίνει το κακό;! Εκπλήσσομαι με τον αριθμό των ατόμων  οι οποίοι είναι έτοιμοι να δεχθούν και να ακολουθήσουν οποιοδήποτε πρότυπο  lifestyle  προωθείται από την tv και όχι μόνο. Με τον όρο lifestyle αναφερόμαστε εδώ σε  έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής ο οποίος περιλαμβάνει μουσική, διασκέδαση, fashion icons κλπ., πράγματα τα οποία κυρίως πηγάζουν από την αμερικάνικη κουλτούρα που υπερισχύει έναντι των υπολοίπων στις σύγχρονες κοινωνίες .


Ο 21ος αιώνας χαρακτηρίζεται  ως αιώνας του υπέρ-καταναλωτισμού και αυτό γιατί τις τελευταίες δεκαετίες   έχει καταστεί δυνατή η μαζική παραγωγή και σχεδόν αμέσως η ανάπτυξη  τρόπων για την «σωστή» διαχείριση και προώθηση των προϊόντων προς στο κοινό. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των μέσων επικοινωνίας οδήγησαν στην εμπορευματοποίηση πολλών πτυχών του πολιτισμού και ταυτόχρονα στην κατασκευή ενός lifestyle με εμφανές καταναλωτικό προφίλ  το οποίο είναι προορισμένο να βρει μαζική απήχηση.  Το χολιγουντιανό star system  είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πρακτικής καθώς  αποτελεί  μια βιομηχανία η οποία «επιβάλλει» τα δικά της πρότυπα  στον υπόλοιπο κόσμο. Trendy it girls, extravaganzas του θεάματος, δήθεν style icons λανσάρουν ένα προϊόν το οποίο τρέχουν όλες, αποτυχημένα συνήθως, να μιμηθούν. Σειρές τύπου sex and the city προβάλλουν μια γυναίκα καταναλώτρια  που υποκλίνεται μπροστά σε ένα επώνυμο ζευγάρι παπούτσια ενώ κρατάει σαν λάβαρο την  τσάντα που μόλις αγόρασε και όλα αυτά μέσα σε έναν γυάλινο κόσμο που απέχει χιλιόμετρα από την πραγματικότητα . Έτσι δεν είναι λίγες εκείνες  που έφτασαν  να θαυμάζουν την Paris Hilton και να πιστεύουν πως μια Louis  ( ή έστω μία απομίμηση)  θα τους χαρίσει τον πολυπόθητο  «αέρα» που επιθυμούν.

 Είναι λίγο αστείο να σκέφτεται κανείς ότι υπάρχει κόσμος ο οποίος πασχίζει τόσο πολύ να ξεχωρίσει ,να τραβήξει την προσοχή και στο τέλος το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει μία πιστή αντιγραφή άλλων ομοίων του οι οποίοι με την σειρά τους προσπαθούσαν για το ίδιο. Η μαζικοποιημένη νοοτροπία  γίνεται εμφανής παντού, στα ρούχα, στα μαλλιά, στην διασκέδαση, ακόμα  και στην συμπεριφορά (haagen dazs και μελό ταινίες  στον καναπέ όταν μας φτύνει το αγόρι). Υπάρχει τίποτα αυθεντικό σε όλα αυτά; Κάνουν ποτέ κάτι επειδή είναι επιλογή τους και όχι επειδή τους το επιβάλλει μια ψευτοκουλτούρα;

Όλοι γινόμαστε καθημερινά δέκτες αυτής της πολιτισμικής επιβολής αλλά η ουσία έγκειται στην αντιστάσεις του καθενός, στο εάν και κατά πόσο διαθέτει την ανάλογη κουλτούρα ώστε να μην άγεται και φέρεται  από την αγορά και να μπορέσει να  διατηρήσει την διαφορετικότητά του, γιατί η διαφορετικότητα αυτή είναι που κάνει κάποιον να ξεχωρίζει και να παραμένει αυθεντικός όχι μόνο στο στυλ αλλά και σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί μία προσωπικότητα η οποία με  την αυθεντικότητα και την εκκεντρική οπτική  της  κατάφερε να επηρεάσει τον διεθνή χώρο της μόδας και όχι μόνο. Αναφέρομαι στην 88χρονη σήμερα Iris  Apfel,  η οποία δικαίως έχει χαρακτηριστεί ιέρεια του στυλ καθώς  αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς σχεδιαστές , έχει φιλοξενηθεί στις σελίδες των περιοδικών Vogue και new york times , έχει τοποθετηθεί κούκλα της στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων Barneys ενώ το Ινστιτούτο Κοστουμιών του Μητροπολιτικού  Μουσείου, φιλοξένησε 80 κομμάτια από την τεράστια γκαρνταρόμπα της. Η Apfel  έχει δηλώσει ότι αρνείται να δώσει 700 ευρώ για μια τσάντα, όπως και όχι παραπάνω από 15 δολάρια για ένα τζιν παντελόνι (!) υποστηρίζοντας ότι η  μαγεία βρίσκεται στο να ψάχνει κανείς ρούχα σε προσιτές τιμές και να συνθέτει ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο style.
                                                                                                                     

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Φοιτητής, ε και?

    Η ώρα είναι 04.40 και προσπαθώ μάταια να ζεστάνω κάτι κεφτεδάκια πάνω σε ένα επαγωγικό τηγάνι. Ναι είμαι φοιτήτρια και μένω μόνη μου. "Wow" θα πει τώρα κάποιος , "γαμάτα",  "η φοιτητική ζωή είναι η καλύτερη!", είσαι πολύ τυχερή που μένεις μόνη σου και κάνεις ότι γουστάρεις" κ.λ.π , κ.λ.π.
     Αυτές είναι κάποιες φράσεις που  ακούω πολύ συχνά.Όσο ήμουν ακόμα σχολείο άκουγα τους πάντες καθηγητές και μη ,σε μια προσπάθεια  να χρυσώσουν το χάπι των Πανελληνίων, να μας περιγράφουν ποοοοοοοόσο υπέροχη θα γίνει η ζωή μας μετά το λύκειο καθώς θα "αποκαλούμαστε" πλέον φοιτητές και αυτό τα λέει όλα, καφέδες ,ξενύχτια, διάβασμα 0. Εμείς τα ακούγαμε και χαιρόμασταν ελπίζοντας να ζήσουμε σύντομα αυτήν την λαμπρή περίοδο της ζωής μας.
    Όλα τα παραπάνω περιγράφουν ένα ΗΛΙΘΙΟ κλισέ που έχει σχηματιστεί για την φοιτητική περίοδο. Αν ακούσω έναν ακόμα να μου πει "πόσο γαμάτη είναι η φοιτητική ζωή" θα του ρίξω μπουνιά. Τα χρόνια αυτά έχουν εξιδανικευτεί τόσο που δίνουν την εντύπωση στον καθέναν μας ότι πρέπει να ζει όλες τις μέρες του  στο full χωρίς σε αυτές να χωράν στεναχώριες και τέτοια. Έλα όμως που τα συναισθήματά μας δεν λειτουργούν με χρονοδιακόπτες και πλαίσια. Όλοι μας αγχωνόμαστε να περάσουμε καλά μόνο και μόνο επειδή φέρουμε την ταμπέλα του φοιτητή, και μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα δεν έχουν την έκβαση που θέλαμε ( ή που ήθελαν οι άλλοι να θέλουμε) προβληματιζόμαστε. Ποιος  επιβάλλει πότε κανείς θα πρέπει να είναι ευτυχισμένος και πότε όχι;
    Πιστεύω ότι η φοιτητική περίοδος είναι απλά ένα προνομιακό πεδίο όπου μπορεί ο καθένας να επενδύσει τον χρόνο του σύμφωνα με τις προτεραιότητές του. Για κάποιους είναι η μουσική, ο αθλητισμός , το πτυχίο , ο χορός , οι ξένες γλώσσες, η ξεκούραση ενώ για κάποιους οι καφέδες. Όποιες και να είναι οι επιλογές μας δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε αυτόματα και οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο,  προβλήματα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν σε κάθε περίοδο της ζωής του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό δεν θα πρέπει να απογοητεύεται κανείς όταν δει την ροζ φουσκίτσα του να σπάει... αυτήν είναι η πραγματικότητα και δυστυχώς είναι σκληρή. Γίνεται δε ακόμα πιο σκληρή για κάποιον που περνάει από την εφηβεία στην φάση της ενηλικίωσης, και αυτός είσαι εσύ αγαπητέ μου φοιτητή.