Χωρισμός

Χωρισμός.  Όλοι σίγουρα έχουμε βιωσει αρκετούς χωρισμους κατά την διάρκεια της ζωής μας. Έχουμε χωρίσει από φίλους, γονείς ,συντρόφους. Τον κάθε χωρισμό τον βιώνουμε διφορετικά και σε κάθε περίπτωση ο πόνος που νιώθει κανείς είναι διαφορετικός. 

Σε αυτήν την περίοδο της ζωής μου βιώνω και τα τρία ταυτόχρονα κ ομολογώ οτι είναι αρκετά δύσκολο. Ο χειρότερος φόβος του ανθρώπου είναι η μοναξιά και με αυτήν ακριβώς ερχόμαστε αντιμέτωποι  όταν αποχωριζόμαστε ένα κοντινό μας πρόσωπο.  Το ίδιο γίνεται και όταν χωρίζουν δυο ανθρωποι σε μια σχέση, όπου νιώθουμε την απώλεια πολύ πιο άμεσα απ ότι στις άλλες δύο περιπτώσεις. Έναι τρομερά δύσκολο να «πετάξεις» απο την ζωή σου ένα άτομο που μέχρι χθές ήταν ο ανθρωπός σου ακόμα κ αν είναι αναγκαίο. Έχεις επενδύσει χρόνο κ συναισθήματα σε αυτό, μοιραζόσαστε το ίδιο κρεβάτι, τους φόβους , τις  χαρές, δύσκολες και καλές στιγμές, τα πάντα. Πως τώρα εσύ καλείσαι να δώσεις τέλος σε όλο αυτό?

Από την μια μέρα στην άλλη η καθημερινότητά σου αλλάζει, πέφτοντας στι κρεβάτι να κοιμηθείς κοιτάζεις το μαξιλάρι διπλα και είναι άδειο. Μόνο η μυρωδιά του έχει απομείνει για να σου το θυμίζει. Έπειτα αρχίζεις και σκέφτεσαι  ότι δεν θα το ξαναγγιξεις , δεν θα βρίσκεται εκεί να σε ακουσει και να το ακούσεις,  δεν θα έχετε πλέον την παλιά «ρουτινιαρικη» καθημερινότητα  μέσα στην οποία όμως ένιωθες ασφάλεια.  Συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος σου και κλαις..

Η συνήθεια είναι από τις ισχυρότερες δυνάμεις στον άνθρωπο. Η σχέση είναι μια ωραία συνήθεια, αγαπάς και αγαπιέσαι  και αυτό όσο περνάει ο καιρός ενσωματώνεται στην καθημερινότητά σου και σε γεμίζει. Δεν νιώθεις μόνος, ξέρεις ότι κάθε φορά που  γυρνάς σπίτι θα υπάρχει καποιος εκεί για σένα, που θα κοιμάσαι και θα ξυπνάς μαζί του  και θα σε αποδέχεται έτσι ακριβώς όπως  είσαι. Σκέτος ο εαυτός σου, χωρίς τις δεκάδες ιδιότητες και μάσκες που φοράς μόλις βγαίνεις από το σπίτι.

Επειδή ομως τα συναισθήματά μας δεν λειτουργούν μηχανιστηκά, και αυτό που θέλουμε δεν είναι απαραίτητα και εκείνο που θα μας κάνει ευτυχισμένους αποφασίζουμε να κλείνουμε κάποιους κύκλους σχέσεων όσο και να μας πονάει.Έτσι , αν υποθέσουμε ότι η ευτυχία είναι στιγμές τότε αξίζει να σκεφτουμε πόσες τέτοιες στιγμές έχουμε περάσει με τον (πρώην) άνθρωπό μας  ,  και τότε θα παρατηρήσουμε ένα γελάκι στο προσωπό μας που δείχνει οτι εν τέλει δεν έχουμε χάσει.