Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

θέλω, αλλά...



Παιρνοντας αφορμή απο τα τελευταία κοινωνικο-πολιτκά γεγονότα που όλοι ξέρουμε καθώς παίζουν όλη μέρα κάθε μέρα σε κάθε κανάλι, θέλω να γράψω κάτι σχετικο. Δεν θα σταθώ στο να κράξω για άλλη μια φορά το πόσο πετσιά είναι και το πόσο έχουν γαμήσει την κοινωνία με μια βροχή αντισυνταγματικών μέτρων αυτούς τους μήνες.

Όλα αυτα τα ακούμε και τα βιώνουμε τόσο έντονα καθημερινά, ώστε να τα έχουμε εμπεδώσει κάτι παραπάνω από καλά. Στην τηλεόραστη, στον δρόμο, στο λεωφορείο, παντού βλέπω κόσμο να παραπονιέται και να λέει οτι δεν αντέχει άλλο. Ο καθένας από μας έχει να αντιμετωπίσει μια πληθώρα προβλημάτων που φτάνουν το άγχος μας στα ύψη ( οι μισοί υποφέρουμε απο κρίσεις πανικού). «Που χρόνος να κατέβω στην πορεία μεθαύριο..» λέει κάποιος « και που θα κατέβω τί θα γίνει? Αυτά είναι  για την νέα γενιά». Μαλακίες. Όλες αυτές οι αντιλήψεις είναι αποτέλεσμα ενός τρομοκρατικού κλίματος που έχουν καλλιεργήσει τα media αφήνοντας τον κόσμο να πιστεύει ότι τίποτα δεν περνάει από το χέρι του. Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία μουδιασμένη  που καταπίνει βουβά το ένα μέτρο μετά το άλλο. Πνιγόμαστε έτσι τόσο πολύ στα ατομικά μας προβλήματα που δεν έχουμε χρόνο και κουράγιο για κάτι άλλο.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Έτσι προκοπή δεν γίνεται. Περιμένουμε καρτερικά μέχρι να κοπάσει αυτήν η καταιγίδα -έτσι την αποκαλούν κάποιοι-  και θα έχουμε πληρώσει κάτι για το οποίο δεν είμαστε υπόλογοι, μόνο που το κόστος θα είναι κάτι πολυ παραπάνω απο τα χρήματα. Το κόστος αυτό μεταφράζεται σε στέρηση των δικαιωμάτων μας και εξώθησής μας σε μία ζωή κοντά στην εξαθλίωση. Ακούμε τόσες πολλές φορές οτι ο βασικός μισθός θα είναι 500 ευρώ ( κ αν είμαστε τυχεροί να βρούμε και δουλειά) που έχει καταντήσει να μας φαίνεται οκ  και απλά το αποδεχόμαστε. Ας το πάρουμε χαμπάρι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΚ, ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΚ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ.

Κάτι πρέπει να γίνει, αυτήν η πρόταση ακούγεται τόσο συχνά όσο το μαλάκας στην ελληνική κοινωνία. Όλοι περιμένουμε ΚΑΤΙ να γίνει, αυτό το κάτι όμως δεν πρόκειται να σκάσει ποτέ έτσι στο άκυρο ούτε θα γίνει με την βοήθεια ενός μαγικού ραβδιού. Το κάτι είμαστε αρμόδιοι εμείς και μόνο εμείς να το φτιαξουμε. Αν καθίσουμε και δούμε λίγο πιο πέρα από τον εαυτό μας θα παρατηρήσουμε ότι τα ίδια προβλήματα με μας τα έχει και ο διπλανός μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μέσα σε όλα αυτά, η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είναι το μόνο και το πιο σημαντικό όπλο που διαθέτουμε. Κανείς δεν μπορεί να παλέψει μόνος του γιατί πολύ απλά θα χαθεί.

Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ και στον κοινωνικό μου χώρο που είναι τα φοιτητικά. Υπάρχει ένα     μίσος και μια καχυποψία που  δεν την καταλαβαίνω, αλλά πάνω απ όλα υπάρχει μία  λογική ανάθεσης, «εσείς οι 10-15 που συνδικαλίζεστε τα έχετε κάνει σκατά και γ αυτό δεν μπορείτε να κάνετε μια δράση της προκοπής και όλα είναι αναποτελεσματικά» κλπ κλπ . το πρώτο και το κύριο για μία επιτυχημένη δράση είναι η μαζικότητα, πως στο καλό θα πετύχει κάτι αν το στηρίζουν μόνο 5 άτομα? Γιατί δεν μπορούμε να καθίσουμε όλοι μαζί και να αποφασίσουμε για το πως θα κινηθούμε? Δεν είναι ούτε δύσκολο ούτε ακατόρθωτο, είναι το πιο εύκολο πράγμα κ όμως δεν μπορούμε να το κάνουμε.  Δεν υπάρχουν γκουρού του κινήματος που κατευθύνουν τον κόσμο, ούτε καλοί και κακοί. Για μένα ένας και μόνο ένας διαχωρισμός πρέπει να υπάρχει και αυτός είναι το ποιοι είναι διατεθειμένοι να παλέψουν και ποιοι όχι, ποιοι αισθάνονται αδικημένοι και θέλουν να αλλάξουν κάτι και ποιοι όχι. Έτσι λοιπόν όσοι θέλουμε ας μαζευτούμε, απ όποιον κομματικό χώρο προερχόμαστε ή δεν προερχόμαστε και ας δράσουμε. Αυτά. 

      














                                  







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου